(همچنين كسانى كه بعد از آنها [بعد از مهاجران و انصار] آمدند و مى‌گويند: «پروردگارا! ما و برادرانمان را كه در ايمان بر ما پيشى گرفتند بيامرز، و در دلهايمان حسد و كينه‌اى نسبت به مؤمنان قرار مده. پروردگارا، تو رئوف و مهربانى.» (10)

آيا منافقان را نديدى كه پيوسته به برادران كافرشان از اهل كتاب مى‌گفتند: «اگر شما را از وطن بيرون كنند، ما هم با شما بيرون خواهيم رفت و هرگز از هيچ كس درباره شما اطاعت نخواهيم كرد؛ و اگر با شما پيكار شود، ياريتان خواهيم نمود»؟! خداوند شهادت مى‌دهد كه آنها دروغ مى‌گويند. (11)

اگر آنها را بيرون كنند با آنان بيرون نمى‌روند، و اگر با آنها پيكار شود ياريشان نخواهند كرد، و اگر ياريشان كنند پشت به ميدان كرده فرار مى‌كنند؛ سپس كسى آنان را يارى نمى‌كند. (12)

وحشت از شما در دلهاى آنها بيش از ترس از خداست؛ اين بخاطر آن است كه آنها گروهى نادانند. (13)

آنها همگى جز در دژهاى محكم يا ازپشت ديوارها با شما نمى‌جنگند. پيكارشان در ميان خودشان شديد است، امّا در برابر شما ضعيف! گمان مى‌كنى آنها متحدند، در حالى كه دلهايشان پراكنده است؛ اين بخاطر آن است كه آنها گروهى هستند كه تعقّل نمى‌كنند. (14)

مثل اين گروه از يهود مثل كسانى است كه كمى پيش از آنان بودند، كيفر كار خود را چشيدند و براى آنها عذابى دردناك است! (15)

آنها مثل شيطانند كه به انسان گفت: «كافر شو تا مشكلات تو را حل كنم).» امّا هنگامى كه كافر شد گفت: «من از تو بيزارم، من از خداوندى كه پروردگار جهانيان است بيم دارم.» (16)