روزى كه هر كس، هر كار نيكى كه انجام داده، حاضر مى‌بيند؛ و آرزو مى‌كند ميان او، و هركار بدى كه انجام داده، فاصله زمانى زيادى باشد. خداوند شما را از نافرمانى خودش، برحذر مى‌دارد؛ و با اين حال، خدا نسبت به همه بندگان، مهربان است. (30)

بگو: «اگر خدا را دوست مى‌داريد، از من پيروى كنيد؛ تا خدا نيز شما را دوست بدارد؛ و گناهانتان را ببخشد؛ و خدا آمرزنده مهربان است.» (31)

بگو: «از خدا و پيامبر، اطاعت كنيد؛ و اگر سرپيچى كنيد، خداوند كافران را دوست نمى‌دارد.» (32)

خداوند، آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر جهانيان برترى داد. (33)

آنها فرزندان و دودمانى بودند كه (از نظر پاكى و تقوا و فضيلت، همانند يكديگر بودند؛ و خداوند، شنوا و داناست. (34)

به ياد آوريد هنگامى را كه همسر «عمران» گفت: «پروردگارا! آنچه را در رحم دارم، براى تو نذر كردم، كه «مُحَرَّر» باشد و آزاد براى خدمت خانه تو). از من بپذير، كه تو شنوا و دانايى.» (35)

ولى هنگامى كه او را به دنيا آورد، و او را دختر يافت، گفت: «پروردگارا! من او را دختر آوردم- و خدا از آنچه او به دنيا آورده بود، آگاهتر بود- و پسر، همانند دختر نيست. دختر نمى‌تواند وظيفه خدمتگزارى خانه خدا را همانند پسر انجام دهد. من او را مريم نام گذاردم؛ و او و فرزندانش را از وسوسه‌هاى شيطان رانده شده، در پناه تو قرار مى‌دهم.» (36)

خداوند، او [مريم‌] را به طرز نيكويى پذيرفت؛ و به طرز شايسته‌اى، نهال وجود او را رويانيد و پرورش داد)؛ وسرپرستى او را به «زكريا» سپرد. هر زمان زكريا وارد محراب او مى‌شد، غذاى مخصوصى در كنار او مى‌ديد. پس از او پرسيد: «اى مريم! اين روزى از كجا نصيب تو شده؟!» گفت: «اين از سوى خداست. خداوند به هر كس بخواهد، بى‌حساب روزى مى‌دهد.» (37)