(به ياد آور هنگامى كه گروهى از جنّ را به سوى تو متوجه ساختيم كه قرآن را بشنوند؛ وقتى حضور يافتند به يكديگر گفتند: «خاموش باشيد و گوش فرا دهيد.)» و هنگامى كه پايان گرفت، به سوى قوم خود باز گشتند و آنها را انذار مى‌كردند. (29)

گفتند: «اى قوم ما! به يقين ما كتابى را شنيديم كه بعد ازموسى نازل شده، هماهنگ با نشانه‌هاى كتابهاى پيش از آن، كه به سوى حق و راه راست هدايت مى‌كند. (30)

اى قوم ما! دعوت‌كننده الهى را اجابت كنيد و به خدا ايمان آوريد تا گناهانتان را بيامرزد و شما را از عذابى دردناك پناه دهد. (31)

و هركس دعوت‌كننده الهى را اجابت نكند، هرگز نمى‌تواند از عذاب الهى در زمين فرار كند، و غير از او يار و ياورى برايش نيست؛ چنين كسانى در گمراهى آشكارند.» (32)

آيا آنها نمى‌دانند خداوندى كه آسمانها و زمين را آفريده و از آفرينش آنها ناتوان نشده است، مى‌تواند مردگان را زنده كند؟! آرى مى‌تواند زيرا او بر هر چيز تواناست. (33)

روزى را به يادآور كه كافران را بر آتش عرضه مى‌دارند و به آنها گفته مى‌شود: آيا اين حق نيست؟! مى‌گويند: «آرى، به پروردگارمان سوگند كه حق است)!» در اين هنگام خداوند مى‌گويد: «پس عذاب را بخاطر كفرتان بچشيد!» پس صبر كن (34)

آن‌گونه كه پيامبران «اولوا العزم» صبر كردند، و براى عذاب آنان شتاب مكن! روزى كه وعده‌هايى را كه به آنها داده مى‌شود ببينند، احساس مى‌كنند كه گويى جز ساعتى از يك روز در دنيا توقف نكرده‌اند؛ اين ابلاغى است براى همگان؛ آيا جز قوم نافرمان هلاك خواهند شد؟! (35)