و در برابر خداوند برترى مجوييد كه من براى شما دليل روشنى مى‌آورم. (19)

و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‌برم از اين‌كه مرا متهم كنيد. (20)

و اگر به من ايمان نمى‌آوريد، از من كناره‌گيرى كنيد. و مانع ايمان آوردن مردم نشويد). (21)

آنها هيچ يك از اين پندها را نپذيرفتند، و موسى به پيشگاه پروردگارش عرضه داشت: اينها قومى مجرمند. (22)

فرمود: بندگان مرا شبانه حركت ده كه شما تعقيب مى‌شويد. (23)

هنگامى كه از دريا گذشتيد دريا را آرام و گشاده بگذار و بگذر به يقين آنها كه در تعقيب شما مى‌آيند لشكرى غرق شده خواهند بود. (24)

سرانجام همگى نابود شدند چه بسيار باغها و چشمه‌ها كه به جاى گذاشتند، (25)

و كشتزارها و قصرهاى پر ارزش، (26)

و نعمتهاى فراوان ديگر كه در آن غرق شادمانى بودند! (27)

اينچنين بود ماجراى آنان! وما اين نعمت‌ها را ميراث براى اقوام ديگرى قرار داديم. (28)

نه آسمان و زمين، بر آنان گريست، و نه به آنها مهلتى داده شد. (29)

ما بنى‌اسرائيل را از عذاب خوار كننده رهايى بخشيديم؛ (30)

از فرعون كه متكبرى از زمره اسرافكاران بود. (31)

ما آنها را با علم خويش بر جهانيان برگزيديم، (32)

و آياتى از قدرت خويش را به آنها داديم كه آزمايش آشكارى در آن بود ولى آنان كفران كردند و مجازات شدند). (33)

اينها [مشركان‌] مى‌گويند: (34)

«مرگ ما جز همان مرگ اوّل نيست و هرگزبرانگيخته نخواهيم شد. (35)

اگر راست مى‌گوييد پدران ما را زنده كنيد و بياوريد تا گواهى دهند)!» (36)

آيا آنان بهترند يا قوم «تُبَّع» و كسانى كه‌پيش از آنها بودند؟! ما آنان را هلاك كرديم، چرا كه آنها مجرم بودند. (37)

ما آسمانها و زمين وآنچه را كه در ميان اين دو است به بازى و بى‌هدف نيافريديم. (38)

ما آن دو را جز بحق نيافريديم؛ ولى بيشتر آنان نمى‌دانند. (39)