(ولى مجرمان در عذاب دوزخ جاودانه مى‌مانند. (74)

هرگز عذاب آنان كاسته نمى‌شود، و در آن‌جا از همه چيز مأيوسند. (75)

و مابه آنها ستم نكرديم، آنان خود ستمكار بودند. (76)

آنها فرياد مى‌كشند: «اى مالك دوزخ! اى كاش پروردگارت ما را بميراند تا آسوده شويم)!» مى‌گويد: «شما در اين جا ماندگار هستيد.» (77)

ما حق را براى شما آورديم؛ ولى بيشتر شما از حق ناخشنود بوديد. (78)

بلكه آنها تصميم محكم بر توطئه گرفتند؛ ما نيزاراده محكمى (درباره آنها داريم. (79)

آيا آنان مى‌پندارند كه ما اسرار نهانى و سخنان درگوشى آنان را نمى‌شنويم؟! آرى، فرستادگان [فرشتگان‌] ما نزد آنها هستند و مى‌نويسند. (80)

بگو: «اگر براى خداوند فرزندى بود، من نخستين پرستش كننده او بودم.» (81)

منزّه است پروردگار آسمانها و زمين، پروردگار عرش، از آنچه درباره او توصيف مى‌كنند! (82)

آنان را به حال خود واگذار تا در باطل غوطه‌ور باشند و سرگرم بازى شوند تا روزى را كه به‌آنها وعده‌داده‌شده است ملاقات كنند و نتيجه كار خود را ببينند)! (83)

او كسى است كه هم در آسمان معبود است و هم در زمين؛ و او حكيم و داناست. (84)

پر بركت و زوال ناپذير است كسى كه حكومت آسمانها و زمين و آنچه در ميان آن دو است از آن اوست؛ و آگاهى از قيام قيامت نزد اوست و به سوى اوبازگردانده مى‌شويد. (85)

كسانى را كه غير از او مى‌خوانند اختيار شفاعت ندارند؛ مگر آنها كه شهادت بحق داده‌اند و بخوبى آگاهند. (86)

و اگر از آنها بپرسى چه كسى آنان را آفريده، به يقين مى‌گويند: خداوند يگانه؛ پس چگونه از عبادت او منحرف مى‌شوند؟! (87)

و چگونه از شكايت پيامبر كه مى‌گويد: «پروردگارا! اينها قومى هستند كه ايمان نمى‌آورند» غافل مى‌شوند؟! (88)

پس اكنون از آنان روى برگردان و بگو: «سلام بر شما»، امّا بزودى خواهند دانست! (89)