و آنها را مى‌بينى كه بر آتش عرضه مى‌شوند در حالى كه از شدّت ذلّت سرافكنده‌اند و زير چشمى به آن نگاه مى‌كنند؛ وكسانى كه ايمان آورده‌اند مى‌گويند: «زيانكاران واقعى آنانند كه سرمايه وجود خود و خانواده خويش را در روز قيامت از دست داده‌اند؛ آگاه باشيد كه ستمكاران آن روز در عذاب دائم هستند!» (45)

آنها جز خدا سرپرست و ياورى ندارند كه ياريشان كنند؛ و هر كس را خدا گمراه سازد، هيچ راه نجاتى براى او نيست. (46)

اجابت كنيد دعوت پروردگار خود را پيش از آن‌كه روزى فرا رسد كه هيچ چيز مانع آن در برابر اراده خدا نيست؛ و در آن روز، نه پناهگاهى داريد و نه مدافعى. (47)

و اگر از آيين تو روى‌گردان شوند غمگين مباش)، ما تو را حافظ آنان و مأمور اجبارشان قرار نداده‌ايم؛ وظيفه تو تنها ابلاغ است. و هنگامى كه ما رحمتى از سوى خود به انسان بچشانيم به آن دلخوش مى‌شود، و اگر بلايى بخاطر اعمالى كه انجام داده‌اند به آنها رسد به ناسپاسى مى‌پردازند، چرا كه انسان بسيار ناسپاس است. (48)

مالكيّت و حاكميّت آسمانها و زمين از آن خداست؛ هر چه را بخواهد مى‌آفريند؛ به هركس اراده كند دختر مى‌بخشد و به هر كس بخواهد پسر، (49)

يا اگر بخواهد پسر و دختر- هر دو- را به آنان مى‌دهد، و هر كس را بخواهد عقيم مى‌گذارد؛ زيرا كه او دانا و تواناست. (50)

و امكان ندارد خدا با هيچ انسانى سخن بگويد، مگر از راه وحى يا از پشت حجابى همچون ايجاد صوت)، يا رسولى [فرشته‌اى‌] مى‌فرستد و به فرمان خود آنچه را بخواهد وحى مى‌كند؛ چرا كه او بلند مقام و حكيم است. (51)