علم به قيامت و لحظه وقوع آن تنها به خدا باز مى‌گردد؛ هيچ ميوه‌اى از غلاف خود خارج نمى‌شود، و هيچ ماده‌اى باردار نمى‌گردد ووضع حمل نمى‌كند مگر به علم او؛ و آن روز كه آنها را ندا مى‌دهد كجايند همتايانى كه براى من مى‌پنداشتيد؟! مى‌گويند: « (پروردگارا! ما اعلام داشتيم كه هيچ گواهى بر گفته خود نداريم.» (47)

و همه معبودانى را كه قبلًا مى‌خواندند از نظر آنها گم و پنهان مى‌شوند؛ و مى‌دانند هيچ گريزگاهى ندارند. (48)

انسان هرگز از درخواست نيكى و نعمت خسته نمى‌شود؛ و اگر شرّ و بدى به او رسد، بسيار مأيوس و نوميد مى‌گردد. (49)

و هرگاه بعد از ناراحتى كه به او رسيده رحمتى از سوى خود به او بچشانيم مى‌گويد: «اين بخاطر شايستگى و استحقاق من بوده، و گمان نمى‌كنم قيامت برپا شود؛ و بفرض كه قيامتى باشد، هرگاه به سوى پروردگارم بازگردانده شوم، براى من نزد او بهترين پاداش است. ما كافران را از اعمالى كه انجام داده‌اند بزودى آگاه خواهيم كرد و از عذاب شديد به آنها مى‌چشانيم. (50)

و هرگاه به انسان غافل و بى‌خبر نعمت دهيم، روى مى‌گرداند و با حال تكبّر از حق دور مى‌شود؛ ولى هرگاه بدى و مختصر ناراحتى به او رسد، تقاضاى فراوان و مستمر براى برطرف شدن آن دارد. (51)

بگو: «به من خبر دهيد اگر اين قرآن از سوى خداوند باشد و شما به آن كافر شويد، چه كسى گمراهتر خواهد بود از كسى كه در مخالفت شديدى با آن قرار دارد؟! (52)

بزودى نشانه‌هاى خود را در اطراف عالم و در درون جانشان به آنها نشان مى‌دهيم تا براى آنان آشكار گردد كه او حق است؛ آيا كافى نيست كه پروردگارت بر همه چيز شاهد و گواه است؟! (53)

آگاه باشيد كه آنها از لقاى پروردگارشان در شك و ترديدند؛ و آگاه باشيد كه او بر همه چيز احاطه دارد.» (54)