اى كسانى كه
ايمان آوردهايد! هنگامى كه بدهى مدّتدارى به خاطر وام يا داد و ستد به يكديگر
پيدا كنيد، آن را بنويسيد. و بايد نويسندهاى از روى عدالت، سند را در ميان شما
بنويسد. و كسى كه قدرت بر نويسندگى دارد، نبايد از نوشتن- همان طور كه خدا به او
تعليم داده- خوددارى كند! پس بايد بنويسد. و آن كس كه حقّ بر عهده اوست، بايد املا
كند؛ و از خدا كه پروردگار اوست بپرهيزد؛ و چيزى را از آن فروگذار ننمايد. و اگر
كسى كه حقّ بر عهده اوست، سفيه يا ضعيف و ديوانه است، يا به خاطر لال بودن،
توانايى بر املا كردن ندارد، بايد ولىّ او به جاى او، با رعايت عدالت، املا كند. و
دو نفر از مردان عادل خود را بر اين حقّ شاهد بگيريد؛ و اگر دو مرد نبودند، يك مرد
و دو زن، از كسانى كه مورد رضايت و اطمينان شما هستند، انتخاب كنيد! تا اگر يكى از
آن دو انحرافى يافت، ديگرى به او يادآورى كند. و هنگامى كه شهود را براى اداى
شهادت) دعوت مىكنند، نبايد خوددارى نمايند. و از نوشتن بدهىِ مدت دار، چه كوچك
باشد يا بزرگ، ملول نشويد هر چه باشد بنويسيد). اين كار، در نزد خدا به عدالت
نزديكتر، و براى شهادت مطمئنتر، و براى جلوگيرى از ترديد و نزاع بهتر مىباشد؛
مگر اينكه داد و ستد نقدى باشد كه بين خود، دست به دست مىكنيد. در اين صورت،
باكى بر شما نيست كه آن را ننويسيد. ولى هنگامى كه خريد و فروش نقد مىكنيد. شاهد
بگيريد. و نبايد به نويسنده و شاهد، به خاطر حقگويى، زيانى برسد. و اگر چنين كنيد،
از فرمانپروردگار خارج شدهايد. از مخالفت فرمان خدا بپرهيزيد. و خداوند به شما تعليم
مىدهد؛ خداوند به همه چيز داناست. (282)