اى قوم من! چرا من شما را به سوى نجات دعوت مى‌كنم، امّا شما مرا به سوى آتش فرا مى‌خوانيد؟! (41)

مرا دعوت مى‌كنيدكه به خداوند يگانه كافر شوم و همتايى كه به آن علم ندارم براى او قرار دهم، در حالى كه من شما را به سوى خداوند توانا و آمرزنده دعوت مى‌كنم! (42)

به يقين آنچه مرا به سوى آن مى‌خوانيد، نه دعوت و حاكميتى در دنيا دارد و نه درآخرت؛ و به يقين بازگشت ما در قيامت به سوى خداست؛ و اسرافكاران اهل آتشند. (43)

و بزودى آنچه را به شما مى‌گويم به خاطر خواهيد آورد و پشيمان خواهيد شد)! من كار خود را به خدا وامى‌گذارم كه خداوند نسبت به بندگانش بيناست.» (44)

خداوند او را از توطئه‌هاى شوم آنها نگه داشت، و عذاب شديدى فرعونيان را فراگرفت. (45)

عذاب آنها آتش است كه هر صبح و شام بر آن عرضه مى‌شوند؛ و روزى كه قيامت برپا شود مى‌فرمايد: «فرعونيان را در سخت‌ترين عذابها وارد كنيد.» (46)

به خاطر بياور هنگامى را كه در آتش دوزخ با هم به گفتگو و ستيز مى‌پردازند؛ ضعيفان به مستكبران مى‌گويند: «ما پيرو شما بوديم، آيا شما امروز سهمى از آتش را به جاى ما پذيرا مى‌شويد؟!» (47)

مستكبران مى‌گويند: «ما همگى در آن هستيم، زيرا خداوند در ميان بندگانش بعدالت حكم كرده است.» (48)

و آنها كه در آتشند به مأموران دوزخ مى‌گويند: «از پروردگارتان بخواهيد يك روز عذاب را از ما بردارد.» (49)