(در آن روز اعمال بدى را كه انجام داده‌اند براى آنها آشكار مى‌شود، و آنچه را از عذاب الهى استهزا مى‌كردند بر آنها واقع مى‌گردد. (48)

هنگامى كه‌انسان را زيانى رسد، ما را براى حل مشكلش مى‌خواند؛ سپس هنگامى كه از جانب خود به او نعمتى دهيم، مى‌گويد: «اين نعمت بخاطر كاردانى خودم به من داده شده؛» چنين نيست بلكه اين وسيله آزمايش آنها است، هرچند بيشترشان نمى‌دانند. (49)

اين سخن را كسانى كه قبل از آنها بودند نيز گفتند، ولى آنچه را به دست مى‌آوردند براى آنها سودى نداشت. (50)

سپس بديهاى اعمالشان به آنها رسيد؛ و ستمكاران اين گروه [بت‌پرستان اهل مكّه‌] نيز بزودى گرفتار بديهاى اعمالى كه انجام داده‌اند خواهند شد، و هرگز نمى‌توانند از عذاب الهى بگريزند. (51)

آيا آنها ندانستند كه خداوند روزى را براى هر كس بخواهد گسترده يا تنگ مى‌سازد؟! در اين، نشانه‌هايى است براى گروهى كه ايمان مى‌آورند. (52)

بگو: «اى بندگان من‌كه برخود اسراف و ستم كرده‌ايد! از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مى‌آمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است. (53)

و به درگاه پروردگارتان بازگرديد و در برابر او تسليم شويد، پيش از آن‌كه عذاب به سراغ شما آيد، سپس از سوى هيچ كس يارى نشويد. (54)

و از بهترين دستورهايى كه از سوى پروردگارتان بر شما نازل شده پيروى كنيد پيش از آن‌كه عذاب الهى ناگهان به سراغ شما آيد در حالى كه از آن آگاه نيستند!» (55)

اين دستورها براى آن است كه مبادا كسى روز قيامت بگويد: «افسوس بر من از كوتاهى‌هايى كه در اطاعت فرمان خدا كردم و از مسخره‌كنندگان آيات او بودم!» (56)