ما اين كتاب آسمانى را براى مردم بحق بر تو نازل كرديم؛ هر كس در پرتو آن
هدايت شود به نفع خود اوست؛ و هر كس گمراهى را برگزيند، تنها به زيان خود گمراه
مىگردد؛ و تو مأمور اجبارشان به هدايت نيستى. (41)
خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض مىكند، و روح كسانى را كه نمردهاند نيز به
هنگام خواب مىگيرد؛ سپس ارواح كسانى كه فرمان مرگشان را صادر كرده نگه مىدارد و
ارواح ديگرى را كه بايد زنده بمانند باز مىگرداند تا سر آمدى معيّن؛ در اين امر
نشانههاى روشنى است براى كسانى كه مىانديشند. (42)
آيا آنان غير از خدا شفيعانى گرفتهاند؟! به آنان بگو: «آيا از آنها شفاعت
مىطلبيد هر چند مالك چيزى نباشند و درك و شعورى براى آنها نباشد؟!» (43)
بگو: «تمام شفاعت تنها از آنِ خداست، زيرا حاكميّت آسمانها و زمين از آنِ اوست،
سپس همه شما به سوى او باز گردانده مىشويد.» (44)
هنگامى كه خداوند به يگانگى ياد مىشود، دلهاى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند
مشمئز و متنفّر مىگردد؛ امّا هنگامى كه از معبودهايى غير از او ياد مىشود، آنان
خوشحال مىشوند. (45)
بگو: «خداوندا! اى آفريننده آسمانها و زمين، و آگاه از اسرار نهان و آشكار، تو
در ميان بندگانت در آنچه درباره آن اختلاف داشتهاند داورى خواهى كرد.» (46)
اگر ستمكاران تمام آنچه را روى زمين است مالك باشند و همانند آن بر آن افزوده
شود، حاضرند همه را فدا كنند تا از عذاب شديد روز قيامت رهايى يابند؛ و از سوى خدا
براى آنها امورى ظاهر مىشود كه هرگز گمان نمىكردند. (47)