بگو: «من مأمورم كه خدا را پرستش كنم در حالى كه دينم را براى او خالص كرده باشم، (11)

و مأمورم كه نخستين مسلمان باشم.» (12)

بگو: «من اگر نافرمانى پروردگارم كنم، از عذاب روز بزرگ قيامت مى‌ترسم.» (13)

بگو: «من تنها خدا را مى‌پرستم در حالى كه دينم را براى او خالص مى‌كنم، (14)

پس شما هر چه را جز او مى‌خواهيد بپرستيد كه زيانكاريد).» بگو: «زيانكاران واقعى كسانى هستند كه سرمايه وجود خويش و بستگانشان را در روزقيامت از دست داده‌اند. آگاه باشيدزيان آشكار همين است.» (15)

براى آنان از بالاى سرشان سايبانهايى از آتش، و در زير پايشان نيز طبقاتى از آتش است؛ اين چيزى است كه خداوند با آن بندگانش را مى‌ترساند. اى بندگان من! از نافرمانى من بپرهيزيد. (16)

و كسانى كه از عبادت طاغوت دورى كردند و به سوى خداوند بازگشتند، بشارت از آنِ آنهاست؛ پس بندگان مرا بشارت ده. (17)

همان كسانى كه سخنان را مى‌شنوند و از نيكوترين آنها پيروى مى‌كنند؛ آنان كسانى هستند كه‌خدا هدايتشان كرده، و آنها خردمندانند. (18)

آيا تو مى‌توانى كسى را كه فرمان عذاب درباره او قطعى شده رهايى بخشى؟! آيا تو مى‌توانى كسى را كه در درون آتش است برگيرى و نجات دهى؟! (19)

ولى براى آنها كه تقواى الهى پيشه كردند، غرفه‌هايى در بهشت است كه بر فراز آن غرفه‌هاى ديگرى بنا شده و از زير آن نهرها جارى است. اين وعده الهى است، و خداوند در وعده خود تخلّف نمى‌كند. (20)

آيا نديدى كه خداوند از آسمان آبى فرو فرستاد و آن را بصورت چشمه‌هايى در زمين وارد نمود، سپس با آن زراعتى را مى‌روياند كه رنگهاى مختلف دارد؛ بعد آن گياه خشك مى‌شود به گونه‌اى كه آن را زرد و بى‌روح مى‌بينى؛ سپس آن را درهم مى‌شكند و خرد مى‌كند؟! در اين مثال تذكّرى است براى خردمندان از ناپايدارى دنيا). (21)