هنگامى كه هر دو تسليم فرمان الهى شدند و ابراهيم پيشانى او را بر خاك نهاد، (103)

او را ندا داديم كه: «اى ابراهيم! (104)

آن رويا را تحقق بخشيدى و آماده قربانى فرزند شدى).» ما اين گونه، نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم. (105)

به يقين اين همان امتحان آشكار است. (106)

ما قربانى عظيمى را فداى او كرديم، (107)

و نام نيك او را در امتهاى بعد باقى نهاديم. (108)

سلام بر ابراهيم! (109)

اين‌گونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم. (110)

چرا كه او از بندگان با ايمان ما بود. (111)

ما او را به اسحاق- پيامبرى از شايستگان- بشارت داديم. (112)

ما به او و اسحاق بركت داديم؛ و از دودمان آن دو، افرادى بودند نيكوكار ولى افرادى آشكارا به خود ستم كردند. (113)

ما به موسى و هارون نعمت بخشيديم. (114)

و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ نجات داديم. (115)

و آنها را يارى كرديم تا بر دشمنان خود پيروز شدند. (116)

ما به آن دو، كتاب روشنى بخشى داديم، (117)

و آن دو را به راه راست هدايت نموديم. (118)

و نام نيكشان را در اقوام بعد باقى گذارديم. (119)

سلام بر موسى و هارون! (120)

ما اين گونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم. (121)

آن دو از بندگان مؤمن ما بودند. (122)

و همچنين الياس از پيامبران ما بود. (123)

به خاطر بياور هنگامى را كه به قومش گفت: «آيا تقوا پيشه نمى‌كنيد؟! (124)

آيا بت «بعل» را مى‌خوانيد و بهترين آفريدگار را رها مى‌سازيد؟! (125)

خدايى كه پروردگار شما و پروردگار نياكان شماست!» (126)