و عمل كسانى كه اموال خود را براى خشنودى خدا، و پايدار ساختن فضايل انسانى در روح خود، انفاق مى‌كنند، همچون باغى است كه در نقطه بلندى باشد، و بارانهاى درشت به آن برسد، و ميوه خود را دوچندان دهد. واگر باران درشت به آن نرسد، بارانى نرم به آن مى‌رسد. و در هر حال، شاداب و با طراوت است و خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد، بيناست. (265)

آيا كسى از شما دوست دارد كه باغى از درختان خرما و انگور داشته باشد كه از پاى درختان آن، نهرها بگذرد، و براى او در آن باغ)، از هر گونه ميوه‌اى وجود داشته باشد، و در حالى كه به سنّ پيرى رسيده و فرزندانى ناتوان دارد؛ گردبادى شديد)، كه در آن آتش سوزانى است، به آن برخورد كند و شعله‌ور گردد و بسوزد؟! همين طور است حال كسانى كه انفاقهاى خود را، با ريا و منّت و آزار، باطل مى‌كنند. اين چنين خداوند آيات خود را براى شما آشكار مى‌سازد؛ شايد بينديشيد و راه حق را بيابيد)! (266)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! از اموال پاكيزه‌اى كه به دست آورده‌ايد، و از آنچه از زمين براى شما خارج ساخته‌ايم از منابع و معادن و درختان و گياهان)، انفاق كنيد؛ و براى انفاق، به سراغ بى ارزش آن نرويد در حالى كه خودِ شما، به هنگام پذيرش اموال، حاضر نيستيد آنها را بپذيريد؛ مگر از روى اغماض و كراهت. و بدانيد خداوند، بى‌نياز و ستوده است. (267)

شيطان، شما را هنگام انفاق، وعده فقر و تهيدستى مى‌دهد؛ و به زشتيها امر مى‌كند؛ ولى خداوند وعده «آمرزش» و «فزونى» به شما مى‌دهد؛ و خداوند، رحمت و قدرتش گسترده، و به هر چيز داناست. و به وعده خود وفا مى‌كند. (268)

دانش و حكمت را به هر كس بخواهد و شايسته باشد مى‌دهد؛ و به هر كس دانش داده شود، خير فراوانى داده شده است. و جز خردمندان، اين حقايق را درك نمى‌كنند، و متذكّر نمى‌گردند. (269)