نشانهاى ديگر از عظمت پروردگار براى آنان اين است كه ما فرزندانشان را در
كشتيهايى پر از وسايل و بارها حمل كرديم. (41)
و براى آنها مركبهاى ديگرى همانند آن آفريديم. (42)
و اگر بخواهيم آنها را غرق مىكنيم بطورى كه نه فريادرسى داشته باشند و نه
نجات داده شوند. (43)
مگر اينكه رحمت ما شامل حالشان شود)، و تا زمان معيّنى از اين زندگى بهره
گيرند. (44)
و هر گاه به آنها گفته شود: «از آنچه پيش رو و پشت سر شماست از عذاب دنيا و
آخرت بپرهيزيد تا مشمول رحمت الهى شويد.» اعتنا نمىكنند). (45)
و هيچ آيهاى از آيات پروردگارشان براى آنها نمىآيد مگر اينكه از آن
روىگردان مىشوند. (46)
و هنگامى كه به آنان گفته شود: «از آنچه خدا به شما روزى كرده انفاق كنيد.»،
كافران به مؤمنان مىگويند: «آيا ما كسى را اطعام كنيم كه اگر خدا مىخواست او را
اطعام مىكرد؟! پس خدا خواسته است او گرسنه باشد و شما فقط در گمراهى آشكاريد.»
(47)
آنها مىگويند: «اگر راست مىگوييد، اين وعده قيامت كى خواهد بود؟!» (48)
امّا جز اين انتظار نمىكشندكه يك صيحه عظيم آسمانى آنها را فرا گيرد، در حالى
كه مشغول جدال در امور دنيا هستند. (49)
و چنان غافلگير مىشوند كه حتّى نمىتوانند وصيّتى كنند و نه به سوى خانواده
خود باز گردند. (50)
بار ديگر در «صور» دميده مىشود، ناگهان آنها از قبرها، شتابان به سوى دادگاه
پروردگارشان مىروند. (51)
مىگويند: «اى واى بر ما! چه كسى ما را از خوابگاهمان برانگيخت؟! آرى اين همان
روز جزا است كه خداوند رحمان وعده داده، و فرستادگان او) راست گفتند.» (52)