شفاعت نزد او، جز براى كسى كه خداوند براى او اذن شفاعت داده، سودى ندارد. در آن روز همه در اضطرابند تا زمانى كه اضطراب از دلهاى آنان زايل گردد و فرمان از ناحيه او صادر شود؛ مجرمان به شفيعان مى‌گويند: «پروردگارتان چه دستورى داده؟» مى‌گويند: «حق را بيان كرد و اجازه شفاعت درباره مستحقان داد)؛ و اوست بلند مرتبه و بزرگ.» (23)

بگو: «چه كسى شما را از آسمانها وزمين روزى مى‌دهد؟» بگو: «خداوند يگانه! و ما يا شما بر طريق هدايت يا در گمراهى آشكارى هستيم.» (24)

بگو: «شما از گناهى كه ما كرده‌ايم سؤال نخواهيد شد، همان گونه كه ما در برابر آنچه شما انجام مى‌دهيد، سؤال نخواهيم شد.» (25)

بگو: «پروردگار ما همه ما را جمع مى‌كند، سپس در ميان ما بحق داورى مى‌نمايد و مجرمان را از نيكوكاران جدا مى‌سازد)، و اوست داور آگاه.» (26)

بگو: «كسانى را كه بعنوان همتا به او ملحق ساخته‌ايد به من نشان دهيد! هرگز چنين نيست! او همتا و شبيهى ندارد)، بلكه او خداوند توانا و حكيم است». (27)

و ما تو را جز براى همه مردم نفرستاديم تا آنها را به پاداشهاى الهى بشارت دهى و از عذاب او بترسانى؛ ولى بيشتر مردم نمى‌دانند. (28)

مى‌گويند: «اگر راست مى‌گوييد، اين وعده رستاخيز) كى خواهد بود؟!» (29)

بگو: «وعده شما روزى خواهد بود كه نه ساعتى از آن تأخير مى‌كنيد و نه بر آن پيشى خواهيد گرفت.» (30)

كافران گفتند: «ما هرگز به اين قرآن و كتابهاى ديگرى كه پيش از آن بوده ايمان نخواهيم آورد.» اگر ببينى هنگامى كه اين ستمكاران در پيشگاه پروردگارشان براى حساب و مجازات نگه داشته شده‌اند در حالى كه هر كدام گناه خود را به گردن ديگرى مى‌اندازد از كار آنها تعجب مى‌كنى)! مستضعفان به مستكبران مى‌گويند: «اگر شما نبوديد ما مؤمن بوديم.» (31)