براى قوم «سبا» در محل سكونتشان نشانه‌اى از قدرت الهى بود: دو باغ بزرگ با ميوه‌هاى فراوان از راست و چپ رودخانه عظيم؛ و به آنها گفتيم: از روزى پروردگارتان بخوريد و شكر او را به جا آوريد؛ شهرى است پاك و پاكيزه، و پروردگارى آمرزنده و مهربان). (15)

امّا آنها از خدا روى‌گردان شدند، و ما سيل ويرانگر را بر آنان فرستاديم، و دو باغ پر بركت شان را به دو باغ بى‌ارزش با ميوه‌هاى تلخ و درختان «شوره‌گز» و اندكى درخت سدر مبدّل ساختيم. (16)

اين كيفر را بخاطر كفرانشان به آنها داديم؛ و آيا ما كسى جز افراد كفران‌كننده را مجازات مى‌كنيم؟! (17)

و ميان آنها و شهرهايى كه بركت داده بوديم، آباديهاى آشكارى بر سر راهشان قرار داديم؛ و سفر در ميان آنها را بطور متناسب با فاصله نزديك مقرّر داشتيم؛ و به آنان گفتيم: شبها و روزها در اين آباديهابا ايمنى كامل سفر كنيد. (18)

ولى اين ناسپاسان گفتند: «پروردگارا! ميان سفرهاى ما دورى بيفكن» تا بينوايان نتوانند دوش به دوش اغنيا سفر كنند. و اينگونه به خويشتن ستم كردند؛ و ما آنان را داستانهايى براى عبرت ديگران قرار داديم و جمعيّتشان را به طور كامل متلاشى ساختيم؛ در اين ماجرا، نشانه‌هاى عبرتى براى هر صبور شكرگزار است. (19)

آرى به يقين، ابليس گمان خود را در باره آنها محقّق ساخت كه همگى از او پيروى كردند جز گروه اندكى از مؤمنان. (20)

او هيچ سلطه‌اى بر آنان نداشت جز براى اين‌كه مؤمنان به آخرت را از آنها كه درباره آن در شك هستند مشخص سازيم؛ و پروردگار تو، نگاهبان همه چيز است. (21)

بگو: «كسانى را كه غير از خدا معبود خود مى‌پنداريد بخوانيد! آنها هرگز گرهى از كار شما نمى‌گشايند، چرا كه آنها به اندازه ذرّه‌اى در آسمانها و زمين مالك نيستند، و نه در خلقت و مالكيّت آنها شريكند، و نه ياور او در آفرينش بودند». (22)