هنگامى كه رنج و زيانى به مردم برسد، پروردگار خود را مى‌خوانند در حالى كه توبه‌كنان به سوى او باز مى‌گردند؛ امّا همين كه خداوند رحمتى از جانب خويش به آنان بچشاند و ناراحتى آنان برطرف شود)، در آن هنگام گروهى از آنان براى پروردگارشان همتا قائل مى‌شوند. (33)

ذار تا نعمتهايى را كه ما به آنها داده‌ايم كفران كنند! و به آنها بگو: هر چه مى‌توانيد بهره گيريد؛ امّا بزودى نتيجه اعمالتان را خواهيد دانست. (34)

آيا ما دليلى بر آنان فرستاديم كه از آنچه همتاى خدا قرار مى‌دهند سخن مى‌گويد و آن را موجه مى‌شمارد)؟! (35)

و هنگامى كه رحمتى به مردم بچشانيم، از آن شاد مى‌شوند؛ و هر گاه رنج و مصيبتى بخاطر اعمالى كه انجام داده‌اند به آنان رسد، ناگهان مأيوس مى‌شوند. (36)

آيا نديدند كه خداوند روزى را براى هر كس بخواهد وسعت مى‌بخشد يا تنگ مى‌گيرد؟! در اين نشانه‌هايى است براى گروهى كه ايمان مى‌آورند. (37)

پس حق خويشاوندان و مستمندان و در راه‌ماندگان را ادا كن. اين براى آنها كه رضاى خدا را مى‌طلبند بهتر است، و چنين كسانى رستگارانند. (38)

آنچه بعنوان ربا مى‌پردازيد تا در اموال مردم فزونى يابد، نزد خدا فزونى نخواهد يافت؛ و آنچه را بعنوان زكات مى‌پردازيد و تنها رضاى خدا را مى‌طلبيد مايه بركت و فزونى است؛ و كسانى كه چنين مى‌كنند داراى پاداش مضاعفند. (39)

خداوند همان كسى است كه شما را آفريد، سپس روزى داد، بعد مى‌ميراند، سپس زنده مى‌كند؛ آيا هيچ يك از همتايانى كه براى خدا قرار داده‌ايد چيزى ازاين كارها را مى‌توانند انجام دهند؟! او منزّه و برتر است از آنچه همتاى او قرار مى‌دهند. (40)

فساد، در صحرا و دريا بخاطر كارهايى كه مردم انجام داده‌اند آشكار شده است؛ خدا مى‌خواهد نتيجه بعضى از اعمالشان را به آنان بچشاند، شايد به سوى حق بازگردند. (41)