اين وعده خداست؛ و خداوند هرگز از وعده‌اش تخلّف نمى‌كند؛ ولى بيشتر مردم نمى‌دانند! (6)

آنها فقط ظاهرى از زندگى دنيا را مى‌دانند، و از آخرت و پايان كار غافلند. (7)

آيا آنان با خود نينديشيدند كه خداوند، آسمانها و زمين و آنچه را ميان آن دو است جز بحق و در جهت هدف مهمى و براى زمان معيّنى نيافريده است؟! ولى بسيارى از مردم رستاخيز و لقاى پروردگارشان را منكرند. (8)

آيا در زمين گردش نكردند تا ببينند عاقبت كسانى كه قبل از آنان بودند چگونه بود؟! آنها نيرومندتر از اينان بودند، و زمين را براى زراعت و آبادى دگرگون ساختند و بيش از اينان، آن را آباد كردند، و پيامبرانشان با دلايل روشن به سراغشان آمدند امّا آنها انكار كردند و كيفر خود را ديدند)؛ خداوند هرگز به آنان ستم نكرد، ولى خودشان به خويشتن ستم مى‌كردند. (9)

سپس سرانجام كسانى كه اعمال بد مرتكب شدند به جايى رسيد كه آيات خدا را تكذيب كردند و پيوسته آن را مسخره مى‌نمودند. (10)

آگاه باشيد خداوند آفرينش را آغاز مى‌كند، سپس آن را باز مى‌گرداند، سپس شما به سوى او باز گردانده مى‌شويد. (11)

آن روز كه قيامت برپا مى‌شود، مجرمان در نوميدى و غم و اندوه فرو مى‌روند. (12)

و براى آنان شفيعانى از همتايانى كه براى خدا مى‌پنداشتند نخواهد بود، ونسبت به آن همتايان، كافر مى‌شوند. (13)

آن روز كه قيامت برپا مى‌گردد، مؤمنان و كافران از هم جدا مى‌شوند؛ (14)

امّا كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام دادند، در باغى از بهشت شاد و مسرور خواهند بود. (15)