آنان
[منافقان] همانند كسانى هستند كه آتشى افروختهاند (تا از تاريكى وحشتناك رهايى
يابند)، ولى همين كه آتش اطرافشان را روشن ساخت، خداوند روشنايى آنها را گرفته؛ و
در تاريكيها رهايشان مىسازد، در حالى كه چيزى را نمىبينند. (17)
آنها كر و
لال و كورند؛ لذا از راه خطا باز نمىگردند! (18)
يا همچون
بارانى كه از آسمان، در شب تاريك همراه با رعد و برق در بيابان ببارد. آنها از ترس
مرگ، انگشتانشان را در گوشهاى خود مىگذارند؛ تا صداى صاعقهها را نشنوند. و
خداوند به كافران احاطه دارد. (19)
روشنايى
خيرهكننده برق، نزديك است چشمانشان را بربايد. هر زمان كه برق صفحه بيابان را
براى آنها روشن مىسازد، چند گامى در پرتو آن راه مىروند؛ و چون تاريكى آنها را
فرا مىگيرد، مىايستند. و اگر خدا مىخواست، گوش و چشم آنها را از بين مىبرد؛
زيرا خداوند بر هر چيزى تواناست. (20)
اى مردم!
پروردگارتان را كه شما، و كسانى را كه پيش از شما بودند آفريد، پرستش كنيد؛ تا
پرهيزگار شويد. (21)
آن كس كه
زمين را بستر شما، و آسمان [جوّ زمين] را سقفى بر فرازتان قرار داد؛ و از آسمان
آبى فروفرستاد؛ و بوسيله آن، ميوهها و انواع محصولات را براى روزى شما روياند.
بنابراين، براى خدا همتايانى قرار ندهيد، در حالى كه مىدانيد هيچ يك از آنها، نه
شما را آفريده، و نه روزى مىدهند). (22)
و اگر درباره
آنچه بر بنده خود نازل كردهايم ترديد داريد، يك سوره همانند آن بياوريد؛ و گواهان
خود را- غير خدا براى اين كار فرا خوانيد اگر راست مىگوييد! (23)
پس اگر چنين
نكنيد- كه هرگز نخواهيد كرد- از آتشى بترسيد كه مردمِ گنهكار و سنگها [بتها] هيزم
آن هستند؛ و براى كافران، آماده شده است! (24)