(قارون گفت: «اين ثروت را بوسيله دانشى كه نزد من است به دست آورده‌ام!» آيا او نمى‌دانست كه خداوند از ميان اقوام پيشين كسانى را هلاك كردكه نيرومندتر و ثروتمندتر از او بودند؟! و هنگامى كه عذاب الهى فرا رسد، مجرمان از گناهانشان سؤال نمى‌شوند. (78)

قارون با تمام زينت خود در برابر قومش ظاهر شد، آنها كه خواهان زندگى دنيا بودند گفتند: «اى كاش همانند آنچه به قارون داده شده است ما نيز داشتيم! براستى كه او بهره عظيمى دارد!» (79)

امّا كسانى كه دانش به آنها داده شده بود گفتند: «واى بر شما! ثواب الهى براى كسانى كه ايمان آورده‌اند و عمل صالح انجام مى‌دهند بهتر است، امّا جز صابران به آن نمى‌رسند.» (80)

سپس ما، او وخانه‌اش را در زمين فرو برديم، و گروهى نداشت كه او را در برابر عذاب الهى يارى كنند، و خودش نيز نمى‌توانست خويشتن را يارى دهد. (81)

و آنها كه ديروز آرزو مى‌كردند به جاى او باشند بامدادان هنگامى كه اين صحنه را ديدند گفتند: «واى بر ما! گويى خدا روزى را بر هركس از بندگانش بخواهد وسعت مى‌بخشد يا تنگ مى‌گيرد. اگر خدا بر ما منّت ننهاده بود، ما را نيز در زمين فرو مى‌برد. اى واى! گويى كافران هرگز رستگار نمى‌شوند.» (82)

آرى، اين سراى آخرت را تنها براى كسانى قرار مى‌دهيم كه اراده برترى‌جويى و فساد در زمين را ندارند؛ و عاقبت نيك براى پرهيزگاران است. (83)

كسى كه كار نيكى انجام دهد، براى او پاداشى بهتر از آن است؛ و كسى كه كار بدى انجام دهد، مجازات بدكاران جز به مقدار اعمالشان نخواهد بود. (84)