ما آيات قرآن را يكى پس از ديگرى براى آنان آورديم شايد متذكّر شوند. (51)

كسانى كه قبلًا كتاب آسمانى به آنان داده‌ايم‌به‌آن [قرآن‌] ايمان مى‌آورند. (52)

و هنگامى كه آيات قرآن بر آنان خوانده شود مى‌گويند: «به آن ايمان آورديم؛ اين حقيقتى از سوى پروردگار ماست؛ ما پيش از اين نيز مسلمان بوديم.» (53)

آنها كسانى هستند كه بخاطر شكيباييشان، پاداششان را دوبار دريافت مى‌دارند؛ و بوسيله نيكيها بديها را دفع‌مى‌كنند؛ و از آنچه به آنان روزى داده‌ايم انفاق مى‌نمايند؛ (54)

و هرگاه سخن لغو و بيهوده بشنوند، از آن روى مى‌گردانند و مى‌گويند: «اعمال ما از آنِ ماست و اعمال شما از آن خودتان؛ سلام بر شما سلام وداع)؛ ما خواهان جاهلان نيستيم.» (55)

تو نمى‌توانى هر كس را كه دوست دارى هدايت كنى؛ ولى خداوند هركس را بخواهد و شايسته باشد هدايت مى‌كند؛ و او به هدايت‌شوندگان آگاهتر است. (56)

آنها گفتند: «ما اگر هدايت را همراه تو پذيرا شويم، ما را از سرزمينمان مى‌ربايند.» آيا ما حرم امنى در اختيار آنها قرار نداديم كه ثمرات هر چيزى از هر شهر و ديارى به سوى آن آورده مى‌شود كه رزقى است از جانب ما؟! ولى بيشتر آنان نمى‌دانند. (57)

و چه بسيار از شهرها و آباديهايى را كه بر اثر فزونى نعمت، مست و مغرور شده بودند هلاك كرديم! اين خانه‌هاى آنهاست كه ويران شده، و بعد از آنان جز مدت كمى، كسى در آن سكونت نكرد؛ و تنها ما وارث آنان بوديم. (58)

و پروردگار تو هرگز اهل شهرها و آباديها را هلاك نمى‌كرد تا اين‌كه در كانون آنها پيامبرى مبعوث كندكه آيات ما را بر آنان بخواند؛ و ما هرگز آباديها وشهرها را نابود نكرديم مگر آن‌كه اهلش ستمكار بودند. (59)