از نافرمانى كسى كه شما و اقوام پيشين را آفريد بپرهيزيد!» (184)

آنها گفتند: «تو فقط از افسون شدگانى (185)

وتو بشرى همچون ما هستى؛ و ما تو را از دروغ گويان مى‌دانيم. (186)

اگر راست مى‌گويى، قطعات سنگهاى آسمانى را بر ما بباران!» (187)

شعيب گفت: «پروردگار من به اعمالى كه شما انجام مى‌دهيد داناتر است.» (188)

سرانجام او را تكذيب كردند، و عذابِ روزِ سايبان سايبانى از ابرِ صاعقه‌خيز آنها را فرا گرفت؛ به يقين آن عذاب روزى بزرگ بود! (189)

در اين ماجرا، نشانه و عبرتى بود؛ ولى بيشتر آنها مؤمن نبودند. (190)

و پروردگار تو توانا و مهربان است. (191)

به يقين اين قرآن از سوى پروردگار جهانيان نازل شده است. (192)

روح الامين آن را نازل كرده، (193)

بر قلب پاك تو، تا از بيم‌دهندگان باشى. (194)

آن را به زبان عربى و گويا، و آشكار نازل كرد). (195)

و توصيف آن در كتابهاى آسمانى پيشينيان نيز آمده است. (196)

آيا همين نشانه براى آنها كافى نيست كه علماى بنى‌اسرائيل بخوبى از آن آگاهند؟! (197)

هرگاه ما آن را بر فردى از عجم [غير عرب‌] ها نازل مى‌كرديم، (198)

و او آن را بر ايشان مى‌خواند، به آن ايمان نمى‌آوردند. (199)

آرى، اين گونه با بيانى رسا قرآن رادر دلهاى مجرمان وارد كرديم. (200)

امّا به آن ايمان نمى‌آورند تا عذاب دردناك را مشاهده كنند. (201)

ناگهان به سراغشان مى‌آيد، در حالى كه توجّه و انتظار آن را ندارند. (202)

و در آن هنگام مى‌گويند: «آيا به ما مهلتى داده خواهد شد؟!» (203)

يا براى عذاب ما عجله مى‌كنند؟! (204)

آيا مى‌دانى كه، اگر باز هم ساليانى آنها را از اين زندگى بهره‌مند سازيم، (205)

سپس عذابى كه به آنها وعده داده شده به سراغشان بيايد، (206)