(اى پيامبر! ما تو را جز بشارت دهنده و بيم دهنده نفرستاديم. (56)

بگو: «من در برابر آن ابلاغ آيين خدا از شما هيچ گونه پاداشى نمى‌طلبم؛ مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزيند و اين پاداش من است.)» (57)

و توكّل كن بر آن زنده‌اى كه هرگز نمى‌ميرد؛ و تسبيح و حمد او را بگو؛ و همين بس كه او از گناهان بندگانش آگاه است. (58)

همان كسى كه آسمانها و زمين و آنچه را ميان اين دو وجود دارد، در شش روز [شش دوران‌] آفريد؛ سپس بر عرش قدرت و تدبير جهان هستى قرار گرفت، او خداوندِ رحمان است؛ از او بخواه كه از همه چيز آگاه است. (59)

و هنگامى كه به آنان گفته شود: «براى خداوند رحمان سجده كنيد.» مى‌گويند: «رحمان چيست؟! ما اصلًا رحمان را نمى‌شناسيم! آيا براى چيزى سجده كنيم كه تو به ما دستور مى‌دهى؟!» اين سخن را مى‌گويند و بر نفرتشان افزوده مى‌شود. (60)

زوال ناپذير و پر بركت است كسى كه در آسمان منزلگاههايى براى ستارگان قرار داد؛ و در ميان آن، چراغ روشن خورشيد و ماه تابان آفريد. (61)

و او همان كسى است كه شب و روز را جانشين يكديگر قرار داد براى كسى كه بخواهد متذكّر شود يا شكرگزارى كند و آنچه را در روز كوتاهى كرده در شب انجام دهد و به عكس). (62)

بندگان خاصّ خداوند رحمان، كسانى هستند كه آرام و بى تكبّر بر زمين راه مى‌روند؛ و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند و سخنان نابخردانه گويند)، به آنها سلام مى‌گويند و با بزرگوارى مى‌گذرند)؛ (63)

كسانى كه شبانگاه براى پروردگارشان سجده و قيام مى‌كنند؛ (64)

و كسانى كه مى‌گويند: «پروردگارا! عذاب جهنم را از ما برطرف گردان، كه عذابش سخت و پر دوام است. (65)

به يقين جهنم، بد جايگاه و بد محلِّ اقامتى است!» (66)

و كسانى كه هر گاه انفاق كنند، نه اسراف و زياده روى دارند مى‌نمايند و نه سختگيرى؛ بلكه در ميان اين دو، حدّ اعتدالى دارند. (67)