و كسانى كه ايمان به لقاى ما و روز رستاخيز)، ندارند گفتند: «چرا فرشتگان بر ما نازل نشدند و يا پروردگارمان را با چشم نمى‌بينيم؟!» آنها تكبّر ورزيدند و طغيان بزرگى كردند! (21)

آنها فرشتگان را خواهند ديد، امّا روزى كه فرشتگان را مى‌بينند، در آن روز هيچ بشارتى براى مجرمان نخواهد بود بلكه روز مجازات و كيفر آنان است)؛ و مى‌گويند: «ما را امان دهيد، ما را معاف داريد.» امّا سودى ندارد. (22)

و ما به سراغ اعمالى كه انجام داده‌اند مى‌رويم، و همه را همچون غبارى پراكنده در هوا قرار مى‌دهيم. (23)

بهشتيان در آن روز بهترين جايگاه و نيكوترين استراحتگاه را دارند. (24)

و همان روزى كه آسمان با ابرها شكافته مى‌شود، و فرشتگان پى در پى نازل مى‌گردند. (25)

حكومت در آن روز از آنِ خداوند رحمان است؛ وآن روز، روز سختى براى كافران خواهد بود! (26)

و همان روزى كه ستمكار دستان خود را از شدّت حسرت به دندان مى‌گزد و مى‌گويد: «اى كاش‌با رسول خدا راهى برگزيده بودم! (27)

اى واى بر من، كاش فلان شخص گمراه را به دوستى انتخاب نكرده بودم! (28)

او مرا از يادآورى حق گمراه ساخت بعد از آن‌كه ياد حق به سراغ من آمده بود.» و شيطان هميشه انسان را تنها و بى ياور مى‌گذارد. (29)

و پيامبر عرضه داشت: «پروردگارا! قوم من قرآن را متروك ساختند». (30)

آرى، اين گونه براى هر پيامبرى دشمنى از مجرمان قرار داديم؛ امّا همين بس كه پروردگارت هادى و ياور تو باشد. (31)

و كافران گفتند: «چرا قرآن يكجا بر او نازل نشده است؟!» اين نزول تدريجى براى اين است كه قلب تو را بوسيله آن محكم داريم، و از اين رو آن را بتدريج بر تو خوانديم. (32)