(به آنها گفته مى‌شود: آيا آيات من بر شما خوانده نمى‌شد، پس آن را تكذيب مى‌كرديد؟! (105)

مى‌گويند: «پروردگارا! تيره‌بختى ما بر ما چيره شد، و ما گروه گمراهى بوديم. (106)

پروردگارا! ما را از اين دوزخ بيرون آر، اگر تكرار كرديم به يقين ستمكاريم و مستحق عذاب).» (107)

خداوند مى‌گويد: «دور شويد و به دوزخ درآييد، و با من سخن مگوييد! (108)

فراموش كرده‌ايد گروهى از بندگانم مى‌گفتند: پروردگارا! ما ايمان آورديم؛ ما را بيامرز و بر ما رحم كن؛ و تو بهترين رحم‌كنندگانى. (109)

امّا شما آنها را به باد مسخره گرفتيد تا اين عمل شما را از ياد من غافل كرد؛ و شما به آنان مى‌خنديديد! (110)

ولى من امروز آنها را بخاطر صبر و استقامتشان پاداش دادم؛ آنها پيروز و رستگارند.» (111)

خداوند مى‌گويد: «چند سال در روى زمين درنگ كرديد؟» (112)

در پاسخ مى‌گويند: «به اندازه يك روز، يا بخشى از يك روز. از شمارشگران بپرس.» (113)

مى‌فرمايد: « (آرى، شما مقدار كمى درنگ كرديد اگر مى‌دانستيد!» (114)

آيا گمان كرديد شما را بيهوده آفريده‌ايم، و به سوى ما بازگردانده نمى‌شويد؟! (115)

پس بلندمرتبه است خداوندى كه فرمانرواى حق است، معبودى جز او نيست؛ و او پروردگارعرش كريم است. (116)

و هركس معبود ديگرى را با خدا بخواند- و به يقين هيچ دليلى بر آن نخواهد داشت- حساب او نزد پروردگارش خواهد بود؛ به راستى كافران رستگار نخواهند شد. (117)

و بگو: «پروردگارا! مرا بيامرز و رحمت كن؛ و تو بهترين رحم‌كنندگانى.» (118)