به كسانى كه جنگ بر آنان تحميل گرديده، اجازه جهاد داده شده است؛ چرا كه مورد
ستم قرار گرفتهاند؛ و به يقين خدا بر يارى آنها تواناست. (39)
همانها كه از خانهها و شهر خود، به ناحق رانده شدند، و گناهى نداشتند جز
اينكه مىگفتند: «پروردگار ما، خداى يكتاست!» و اگر خداوند بعضى از مردم را
بوسيله بعضى ديگر دفع نكند، ديرها، و معابد يهود و نصارى، و مساجدى كه نام خدا در
آن بسيار برده مىشود، ويران مىگردد. و خداوند كسانى را كه يارىِ او كنند و از
آيينش دفاع نمايند يارى مىكند؛ خداوند توانا و شكستناپذير است. (40)
همان كسانى كه هرگاه در زمين به آنها قدرت ببخشيم، نماز را برپا مىدارند، و
زكات مىدهند، و امر به معروف و نهى از منكر مىكنند، و پايان همه كارها از آنِ
خداست! (41)
اگر تو را تكذيب كنند، امر تازهاى نيست؛ پيش از آنها قوم نوح و عاد و ثمود
پيامبرانشان را تكذيب كردند. (42)
و همچنين قوم ابراهيم و قوم لوط؛ (43)
و اصحاب مدين [قوم شعيب]؛ و نيز موسى از سوى فرعونيان تكذيب شد؛ امّا من به
كافران مهلت دادم، پس از آن، آنها را مجازات كردم. ديدى چگونه عمل آنها را پاسخ
گفتم؟! (44)
چه بسيار اهل شهرها و آباديهايى كه آنها را نابود و هلاك كرديم در حالى كه
ستمكار بودند، و ديوارهاى آن بر روى سقفهايش فرو ريخت! و چه بسيار چاه پرآب و
قصرهاى محكم و مرتفع كه بىصاحب ماند! (45)
آيا آنان در زمين سير نكردند، تا دلهايى داشته باشند كه حقيقت را با آن درك
كنند؛ يا گوشهايى كه با آن نداى حق را بشنوند؟! زيرا بسيار مىشود كه چشمهاى ظاهر
نابينا نمىشود، بلكه دلهايى كه در سينههاست كور مىشود. (46)