مى‌فرمايد: «همان‌گونه كه آيات ما براى تو آمد، و تو آنها را فراموش كردى؛ همان‌طور امروز تو فراموش خواهى شد.» (126)

و اين گونه كسى را كه اسراف كند، و به آيات پروردگارش ايمان نياورد، جزا مى‌دهيم! و عذاب آخرت، شديدتر و ماندگارتر است. (127)

آيا براى هدايت آنان كافى نيست كه بسيارى از اقوام پيشين را كه طغيان و فساد كردند هلاك نموديم، در حالى كه اينها در مسكنهاى ويران شده آنان راه مى‌روند؟! به يقين در اين امر، نشانه‌هاى روشنى براى خردمندان است. (128)

و اگر سنّت و تقدير پروردگارت و اجل مقرّر آنها نبود، مجازات الهى دامان آنان را مى‌گرفت! (129)

پس در برابر آنچه مى‌گويند، صبر كن؛ و پيش از طلوع آفتاب، و قبل از غروب آن، تسبيح و حمد پروردگارت را به جا آور؛ و در ساعاتى از شب و اطراف روز پرورردگارت را تسبيح گوى؛ باشد كه ازالطاف‌الهى خشنود شوى. (130)

و هرگز چشمان خود را به مواهب مادّى، كه به گروههايى از آنان داده‌ايم، مدوز؛ اينها گلهاى ناپايدار زندگى دنياست؛ تا آنان را در آن بيازماييم؛ و روزى پروردگارت بهتر و ماندگارتر است. (131)

خانواده خود را به نماز دستور ده؛ و بر انجام آن شكيبا باش؛ ما از تو روزى نمى‌خواهيم؛ بلكه ما به تو روزى مى‌دهيم؛ و عاقبت نيك در سايه تقواست. (132)

و گروهى از آنها گفتند: «چرا پيامبر نشانه‌اى از سوى پروردگارش براى ما نمى‌آورد؟!» بگو: آيا خبرهاى روشنى كه در كتابهاى آسمانى پيشين بوده، براى آنها نيامد؟! (133)

اگر ما آنان را پيش از آن كه قرآن نازل شود با عذابى هلاك مى‌كرديم، در قيامت مى‌گفتند: «پروردگارا! چرا پيش از آنكه ذليل و رسوا شويم، پيامبرى براى ما نفرستادى تا از آيات تو پيروى كنيم؟!» (134)

بگو: «همه ما و شما در انتظاريم؛ ما در انتظار وعده پيروزى، و شما در انتظار شكست ما؛ پس انتظار بكشيد! امّا بزودى خواهيد دانست چه كسى از اصحاب صراط مستقيم، و چه كسى هدايت يافته است»! (135)