گفت: «آگاهى مربوط به آنها، نزد پروردگارم در كتابى ثبت است؛ پروردگارم هرگز گمراه نمى‌شود، و فراموش نمى‌كند.» (52)

همان خداوندى كه زمين را براى شما محلّ آسايش قرار داد؛ و راههايى براى شما در آن ايجاد كرد؛ و از آسمان، آبى فرستاد كه با آن، انواع گوناگون گياهان را از خاك تيره برآورديم. (53)

از آن بخوريد؛ و چهارپايانتان را در آن به چرا بريد. به يقين در اينها نشانه‌هاى روشنى براى خردمندان است. (54)

ما شما را از آن [زمين‌] آفريديم؛ و به آن باز مى‌گردانيم؛ و بار ديگر در قيامت شما را از آن بيرون مى‌آوريم. (55)

ما همه نشانه‌هاى خود را به او نشان داديم؛ امّا او تكذيب كرد و سرباز زد. (56)

گفت: «اى موسى! آيا آمده‌اى كه با سحر خود، ما را از سرزمينمان بيرون كنى؟! (57)

به يقين ما هم سحرى همانند آن براى تو خواهيم آورد! هم اكنون موعدى ميان ما و خودت قرار ده كه نه ما و نه تو، از آن تخلّف نكنيم؛ در مكانى كه نسبت به همه يكسان باشد.» (58)

موسى گفت: «وعده‌گاهتان روز عيد است؛ به شرط اين‌كه همه مردم، هنگامى كه روز، بالا مى‌آيد، جمع شوند!» (59)

فرعون آن مجلس را ترك گفت؛ و تمام مكر و فريب خود را جمع كرد؛ و سپس آمد. (60)

موسى به آنان گفت: «واى بر شما! دروغ بر خدا نبنديد، كه شما را با عذابى بزرگ نابود مى‌سازد؛ و هركس كه بر خدا دروغ ببندد، نوميد مى‌شود!» (61)

آنها در ميان خود، در مورد كارشان به نزاع برخاستند؛ و پنهانى به نجوا پرداختند. (62)

گفتند: «به يقين اينها دو نفر ساحرند كه مى‌خواهند با سحرشان شما را از سرزمينتان بيرون كنند و راه و رسم شايسته شما را از بين ببرند. (63)

اكنون كه چنين است، تمام تدبير و نقشه خود را جمع كنيد، و در يك صف به ميدان مبارزه بياييد؛ و امروز رستگارى از آن كسى است كه برترى يابد.» (64)