و آنها [مشركان فتنه‌گر] را هر كجا يافتيد، به قتل برسانيد؛ و از آن جا كه شما را بيرون ساختند، آنها را بيرون كنيد و فتنه از كشتار نيز بدتر است و با آنها، در نزد مسجدالحرام [در تمام حرم‌] جنگ نكنيد؛ مگر اين‌كه در آن جا با شما بجنگند. پس اگر در آن جا با شما پيكار كردند، آنها را به قتل برسانيد. چنين است جزاى كافران! (191)

و اگر از جنگ و فتنه خوددارى كردند، خداوند آمرزنده و مهربان است. (192)

و با آنها پيكار كنيد؛ تا فتنه و بت‌پرستى، و سلب آزادى از مردم، باقى نماند؛ و دين، مخصوص خدا گردد. پس اگر از روش نادرست خود دست برداشتند، مزاحم آنها نشويد؛ زيرا تعدّى جز بر ستمكاران روا نيست. (193)

ماه حرام، در برابر ماه حرام. اگر آنها، احترام آن را شكستند، شما نيز مى‌توانيد مقابله به مثل كنيد. و تمام حرمت‌ها ى شكسته شده، قابل قصاص است. و بطور كلّى هركس به شما حمله كرد، همانند حمله وى بر او حمله كنيد و از مخالفت فرمان خدا بپرهيزيد و زياده‌روى ننماييد)؛ و بدانيدخدا با پرهيزگاران است. (194)

و در راه خدا انفاق كنيد؛ و با ترك انفاق، خود را به دست خود، به هلاكت نيفكنيد؛ و نيكى كنيد كه خداوند، نيكوكاران را دوست مى‌دارد. (195)

و حجّ و عمره را براى خدا به اتمام برسانيد. و اگر محصور شديد و از اتمام آن به جهت بيمارى يا ممانعت دشمن بازمانديد)، آنچه از قربانى فراهم شود ذبح كنيد، و از احرام خارج شويد)!. و سرهاى خود را نتراشيد، تا قربانى به محلّش برسد و در قربانگاه ذبح شود). و اگر كسى از شما بيمار بود، و يا ناراحتى در سر داشت، و ناچار بود سر خود را پيش از آن بتراشد، بايد با روزه يا صدقه يا گوسفند كفاره دهد. و هنگامى كه از بيمارى و دشمن در امان بوديد، هر كس با اتمام عمره، حجّ را آغاز كند، آنچه از قربانى براى او ميسّر است ذبح كند). و هر كه نيافت، سه روز در ايام حجّ، و هفت روز هنگامى كه باز مى‌گرديد، روزه بدارد. اين، ده روز كامل است. البتّه اين براى كسى است كه خانواده او، نزد مسجد الحرام ساكن نباشد [اهل مكّه و اطراف آن نباشد]. و از مخالفت فرمان خدا بپرهيزيد؛ و بدانيد كه خداوند، سخت‌كيفر است. (196)