و اينچنين مردم را از حال آنها آگاه كرديم، تا بدانند كه وعده خداوند در مورد رستاخيز حق است؛ و در قيام قيامت شكى نيست؛ و به ياد آور هنگامى را كه مردم ميان خود درباره كار آنها نزاع داشتند، گروهى مى‌گفتند: «بنايى بر آنان بسازيد تا از نظرها پنهان شوند كه پروردگارشان از وضع آنها آگاهتر است.» ولى كسانى كه از راز آنها آگاهى يافتند و آن را دليلى بر رستاخيز ديدند گفتند: «ما عبادتگاهى در كنار مدفن آنها مى‌سازيم تا خاطره آنان فراموش نشود).» (21)

به زودى گروهى خواهند گفت: «آنها سه نفر بودند، كه چهارمين آنها سگشان بود.» و گروهى مى‌گويند: «پنج نفر بودند، كه ششمين آنها سگشان بود.»- در حالى كه اينها سخنانى بى‌دليل است- و گروهى مى‌گويند: «آنها هفت نفر بودند، و هشتمين آنها سگشان بود.» بگو: «پروردگار من از تعدادشان آگاهتر است.» جز گروه كمى، تعداد آنها را نمى‌دانند. پس درباره آنان جز با دليل سخن مگو؛ و از هيچ كس درباره آنها سؤال مكن. (22)

و هرگز در مورد كارى نگو: «من فردا آن را انجام مى‌دهم»، (23)

مگر اين‌كه خدا بخواهد. و هرگاه فراموش كردى، پروردگارت را به خاطر بياور؛ و بگو: «اميدوارم كه پروردگارم مرا به راهى‌روشن‌تر از اين هدايت كند.» (24)

آنها در غارشان سيصد سال درنگ كردند، و نُه سال نيز بر آن افزودند. (25)

بگو: «خداوند از مدّت درنگ آنها آگاهتر است؛ غيب آسمانها و زمين تنها از آن اوست. خداوند چه بينا و شنواست! آنها هيچ ولىّ و سرپرستى جز او ندارند. و او هيچ كس را در حكومت خود شركت نمى‌دهد.» (26)

آنچه را از كتاب پروردگارت به تو وحى شده تلاوت كن؛ هيچ چيز سخنان او را دگرگون نمى‌سازد؛ و هرگز پناهگاهى جز او نمى‌يابى. (27)