و ما آن [قرآن‌] را بحق نازل كرديم؛ و بحق نازل شد؛ و تو را، جز بشارت دهنده و بيم‌دهنده، نفرستاديم. (105)

و قرآنى بر تو نازل كرديم كه آيات آن را از هم جدا كرديم، تا آن را به تدريج و با آرامش بر مردم بخوانى؛ و به يقين آن را ما نازل كرديم. (106)

بگو: «خواه به آن ايمان بياوريد، يا نياوريد، كسانى كه پيش از آن به آنها دانش داده شده، هنگامى كه قرآن بر آنان خوانده مى‌شود، سجده كنان به خاك مى‌افتند،» (107)

و مى‌گويند: «منزّه است پروردگار ما، كه وعده‌اش به يقين انجام‌شدنى است.» (108)

آنها بى‌اختيار به خاك مى‌افتند و گريه مى‌كنند؛ و اين آيات، همواره بر خشوعشان مى‌افزايد. (109)

بگو: « «اللّه» را بخوانيد يا «رحمان» را، هر كدام را بخوانيد، ذات پاكش يكى است؛ و بهترين نامها براى اوست.» و نمازت را زياد بلند، يا زياد آهسته نخوان؛ و در ميان آن دو، راهى معتدل انتخاب كن. (110)

و بگو: «حمد و ستايش مخصوص خداوندى است كه نه فرزندى اختيار كرده، و نه شريكى در حكومت دارد، و نه بخاطر ضعف و ذلّت، حامى و سرپرستى براى اوست.» و او را بسيار بزرگ بشمار. (111)

سوره كهف 18

به‌نام خداوند بخشنده مهربان (0)

حمد مخصوص خدايى است كه اين كتاب را بر بنده برگزيده) اش نازل كرد، و هيچ گونه كژى در آن قرار نداد؛ (1)

در حالى كه پايدار و بر پا دارنده ديگر كتب آسمانى است؛ تا از جانب او بدكاران را از عذاب شديدى بترساند؛ و مؤمنانى را كه كارهاى شايسته انجام مى‌دهند، بشارت دهد كه پاداش نيكويى براى آنهاست؛ (2)

همان بهشت برين كه جاودانه در آن خواهند ماند. (3)

و نيز آنها را كه گفتند: «خداوند، فرزندى اختيار كرده است»، انذار كند. (4)