و ما آن [قرآن] را بحق نازل كرديم؛ و بحق نازل شد؛ و تو را، جز بشارت دهنده و
بيمدهنده، نفرستاديم. (105)
و قرآنى بر تو نازل كرديم كه آيات آن را از هم جدا كرديم، تا آن را به تدريج و
با آرامش بر مردم بخوانى؛ و به يقين آن را ما نازل كرديم. (106)
بگو: «خواه به آن ايمان بياوريد، يا نياوريد، كسانى كه پيش از آن به آنها دانش
داده شده، هنگامى كه قرآن بر آنان خوانده مىشود، سجده كنان به خاك مىافتند،»
(107)
و مىگويند: «منزّه است پروردگار ما، كه وعدهاش به يقين انجامشدنى است.»
(108)
آنها بىاختيار به خاك مىافتند و گريه مىكنند؛ و اين آيات، همواره بر
خشوعشان مىافزايد. (109)
بگو: « «اللّه» را بخوانيد يا «رحمان» را، هر كدام را بخوانيد، ذات پاكش يكى
است؛ و بهترين نامها براى اوست.» و نمازت را زياد بلند، يا زياد آهسته نخوان؛ و در
ميان آن دو، راهى معتدل انتخاب كن. (110)
و بگو: «حمد و ستايش مخصوص خداوندى است كه نه فرزندى اختيار كرده، و نه شريكى
در حكومت دارد، و نه بخاطر ضعف و ذلّت، حامى و سرپرستى براى اوست.» و او را بسيار
بزرگ بشمار. (111)
سوره كهف 18
بهنام خداوند بخشنده مهربان (0)
حمد مخصوص خدايى است كه اين كتاب را بر بنده برگزيده) اش نازل كرد، و هيچ گونه
كژى در آن قرار نداد؛ (1)
در حالى كه پايدار و بر پا دارنده ديگر كتب آسمانى است؛ تا از جانب او بدكاران
را از عذاب شديدى بترساند؛ و مؤمنانى را كه كارهاى شايسته انجام مىدهند، بشارت
دهد كه پاداش نيكويى براى آنهاست؛ (2)
همان بهشت برين كه جاودانه در آن خواهند ماند. (3)
و نيز آنها را كه گفتند: «خداوند، فرزندى اختيار كرده است»، انذار كند. (4)