هر كس را خدا هدايت كند، هدايت يافته واقعى اوست؛ و كسانى را كه به سبب اعمالشان گمراه سازد، سرپرستانى هدايت كننده غير خدا براى آنها نخواهى يافت؛ وروز قيامت، آنها را بر صورتهايشان محشور مى‌كنيم، در حالى كه نابينا و گنگ و كرند؛ جايگاهشان دوزخ است؛ هرزمان آتش آن فرونشيند، شعله سوزانى بر آنان مى‌افزاييم! (97)

اين كيفر آنهاست، بخاطر اين‌كه نسبت به آيات ما كافر شدند و گفتند: «آيا هنگامى كه ما استخوانهاى پوسيده و خاكهاى پراكنده‌اى شديم، آيا بار ديگر آفرينش تازه‌اى خواهيم يافت؟!» (98)

آيا نمى‌دانند خدايى كه آسمانها و زمين را آفريده، قادر است مثل آنان را بيافريند و به زندگى جديد بازشان گرداند)؟! و براى آنان سرآمدى قطعى- كه شكى در آن نيست- قرار داده؛ امّا ستمكاران، جز كفر و انكار را ابا داشتند. (99)

بگو: «اگر شما مالك خزاين رحمت پروردگار من بوديد. در آن صورت، بخاطر تنگ نظرى امساك مى‌كرديد، مبادا انفاق، مايه تنگدستى شما شود» و انسان تنگ نظر است. (100)

ما به موسى نُه معجزه روشن داديم؛ پس از بنى‌اسرائيل سؤال كن آن زمان كه موسى به سراغ آنها آمد چگونه بودند)؟ فرعون به او گفت: «اى موسى! گمان مى‌كنم تو افسون شده‌اى.» (101)

موسى گفت: «تو مى‌دانى اين معجزات را جز پروردگار آسمانهاو زمين نفرستاده؛ درحالى‌كه مايه روشنى دلهاست و من گمان مى‌كنم اى فرعون، تو بزودى هلاك خواهى شد!» (102)

پس فرعون تصميم گرفت آنان را از آن سرزمين براند؛ ولى ما، او و تمام كسانى را كه با او بودند، غرق كرديم. (103)

و بعد از آن به بنى‌اسرائيل گفتيم: «در اين سرزمين ساكن شويد؛ امّا هنگامى كه وعده آخرت فرا رسد، همه شما را دسته جمعى به آن دادگاه عدل مى‌آوريم.» (104)