و هنگامى كه در دريا زيان و ناراحتى به شما رسيد، تمام كسانى را كه جز او براى حل مشكلات خود)، مى‌خوانديد، از نظرتان گم شد، امّا هنگامى كه شما را به خشكى رساند و نجات داد، روى گردان شديد؛ وانسان، بسيار ناسپاس است. (67)

آيا از اين ايمن شديد كه در خشكى با يك زلزله شديد شما را در زمين فرو ببرد، يا طوفانى از سنگريزه بر شما بفرستد و مدفونتان كند)، سپس حافظ و ياورى براى خود نيابيد؟! (68)

يا اين‌كه ايمن شديد كه بار ديگر شما را به دريا بازگرداند، و تندباد كوبنده‌اى بر شما بفرستد، و شما را به سزاى ناسپاسيتان غرق كند، آنگاه فريادرسى در برابر ما براى خويش نيابيد؟! (69)

ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم؛ و آنها را در صحرا و دريا، بر مركبهاى راهوار سوار كرديم؛ و از نعمتهاى پاكيزه به آنان روزى داديم؛ وآنها را بر بسيارى از موجوداتى كه خلق كرده‌ايم، برترى بخشيديم. (70)

به ياد آور روزى را كه هر گروهى را با پيشوايشان مى‌خوانيم. كسانى كه نامه عملشان به دست راستشان داده شود، آن را با شادى و سرور مى‌خوانند؛ و كمترين ستمى به آنها نخواهد شد. (71)

امّا كسى كه در اين جهان از ديدن چهره حق نابينا بوده است، در آخرت نيز نابينا و گمراهتر است. (72)

نزديك بود آنها تو را با وسوسه‌هاى خود از آنچه بر تو وحى كرده‌ايم بفريبند، تا غير آن را به ما نسبت دهى؛ و آنگاه تو را به دوستى خودبرمى‌گزينند. (73)

و اگر ما تو را ثابت قدم نمى‌ساختيم و در پرتو مقام عصمت، مصون از انحراف نبودى)، نزديك بود اندكى به آنان تمايل پيدا كنى. (74)

اگر چنين مى‌كردى، ما دو برابر مجازات مشركان در زندگى دنيا، و دو برابر مجازات آنها را بعد از مرگ، به تو مى‌چشانديم؛ سپس در برابر ما، ياورى براى خود نمى‌يافتى. (75)