و هر گاه از آنان [مستمندان‌] روى برتابى، و انتظار رحمت و نعمت پروردگارت را داشته باشى، تا توانايى يابى و به آنها كمك كنى با گفتار نرم و آميخته با لطف با آنها سخن بگو. (28)

هرگز دستت رابرگردنت بسته مگذار، و ترك انفاق و بخشش منما و بيش از حدّ نيز دست خود را مگشاى، كه مورد سرزنش قرار گيرى و از كار فرومانى. (29)

به يقين، پروردگارت روزى را براى هركس بخواهد، گشاده يا محدود مى‌دارد؛ به يقين او نسبت به بندگانش، آگاه و بيناست. (30)

و فرزندانتان را از ترس فقر، به قتل نرسانيد؛ ما آنها و شما را روزى مى‌دهيم؛ به يقين كشتن آنها گناه بزرگى است! (31)

و نزديك زنا نشويد، كه كار بسيار زشت، و راه بدى است! (32)

و كسى را كه خداوند خونش را حرام شمرده، جز بحقّ به قتل نرسانيد. و آن كس كه مظلوم كشته شده، براى وليّش سلطه و حقّ قصاص قرار داديم؛ امّا در قتل زياده روى نكند، چرا كه او مورد حمايت است. (33)

و به مال يتيم، جز به بهترين طريق نزديك نشويد، تا به سر حدّ بلوغ رسد. و به عهد خود وفا كنيد، كه از عهد سؤال مى‌شود. (34)

و هنگامى كه چيزى را براى معامله پيمانه مى‌كنيد، حقّ پيمانه را ادا نماييد، و با ترازوى درست وزن كنيد. اين كار بهتر، و عاقبتش نيكوتر است. (35)

از آنچه به آن آگاهى ندارى، پيروى مكن؛ چرا كه گوش و چشم و دل، همه مسؤولند. (36)

و بر زمين، با تكبّر راه مرو؛ تو هرگز نمى‌توانى زمين را بشكافى، و طول قامتت هرگز به كوهها نمى‌رسد. (37)

همه اينها گناهش نزد پروردگار تو ناپسند است. (38)