هر كس كه تنها زندگى زودگذر دنيا را مى‌طلبد، آن مقدار را كه بخواهيم به هر كس اراده كنيم، مى‌دهيم؛ سپس دوزخ را براى او قرار خواهيم داد، كه در آتش سوزانش مى‌سوزد در حالى كه نكوهيده و رانده درگاه خدا است. (18)

و هر كس كه سراى آخرت را بطلبد، و براى آن سعى و كوشش كند، در حالى كه ايمان داشته باشد، چنين كسانى سعى و تلاش آنها، از سوى خدا پاداش داده خواهد شد. (19)

هر يك از اين دو گروه را به اندازه شايستگى آنها از عطاى پروردگارت، بهره و كمك مى‌دهيم؛ و عطاى پروردگارت هرگز از كسى منع نشده است. (20)

ببين چگونه بعضى را در دنيا بخاطر تلاششان بر بعضى ديگر برترى بخشيده‌ايم. درجات آخرت مهم‌تر و برتريهايش، از اين هم بيشتر است. (21)

هرگز معبود ديگرى را با خدا قرار مده، كه نكوهيده و بى‌يار و ياور خواهى ماند. (22)

و پروردگارت فرمان داده: جز او را نپرستيد؛ و به پدر و مادر نيكى كنيد. هرگاه يكى از آن دو، يا هر دو، نزد تو به سنّ پيرى رسند، كمترين اهانتى به آنها روا مدار؛ و بر آنها فرياد مزن؛ و گفتار لطيف و سنجيده و بزرگوارانه به آنها بگو. (23)

و پر و بال تواضع خويش را از روى محبّت و لطف، در برابر آنان فرود آر؛ و بگو: «پروردگارا! همان گونه كه آنها مرا در كودكى تربيت كردند، مشمول رحمتشان قرار ده.» (24)

پروردگار شما از درون دلهايتان آگاهتر است؛ هرگاه لغزشى در اين زمينه داشتيد اگر صالح باشيد و جبران كنيد او بازگشت‌كنندگان را مى‌آمرزد. (25)

و حقِّ خويشاوندان را بپرداز، و همچنين حقِّ مستمند و وامانده در راه را؛ و هرگز اسراف و تبذير مكن، (26)

چرا كه تبذيركنندگان، برادران شياطينند؛ و شيطان در برابر پروردگارش، بسيار ناسپاس بود. (27)