ما مى‌دانيم كه آنها مى‌گويند: « (اين آيات را انسانى به او تعليم مى‌دهد.» در حالى كه زبان كسى كه اينها را به او نسبت مى‌دهند عجمى است؛ ولى اين قرآن)، زبان عربى آشكار است. (103)

به يقين، كسانى كه به آيات الهى ايمان نمى‌آورند، خدا آنها را هدايت نمى‌كند؛ و براى آنان عذاب دردناكى است. (104)

تنها كسانى به خدا دروغ مى‌بندند كه به آيات خدا ايمان ندارند؛ آرى، دروغگويان واقعى آنها هستند. (105)

كسانى كه بعد از ايمانشان، به خدا كافر شوند مجازات مى‌شوند- بجز آنها كه تحت فشار واقع شده‌اند در حالى كه قلبشان با ايمان، آرام است- آرى، آنها كه سينه خود را براى پذيرش كفر گشوده‌اند، غضب خدا بر آنهاست؛ و عذاب عظيمى در انتظارشان! (106)

اين بخاطر آن است كه زندگى پست دنيا را بر آخرت ترجيح دادند؛ و خداوند افراد بى‌ايمان لجوج را هدايت نمى‌كند. (107)

آنها كسانى هستند كه بر اثر فزونى گناه، خدا بر دلها و گوش وچشمانشان مُهر نهاده؛ به همين دليل نمى‌فهمند، و غافلان واقعى همانها هستند. (108)

بى ترديد آنها در آخرت زيانكارند. (109)

امّا پرودگار تو نسبت به كسانى كه بعد از فريب خوردن، به ايمان بازگشتند و هجرت كردند؛ سپس جهاد نمودند و در راه خدا استقامت ورزيدند؛ پروردگارت، پس از اين امور)، آمرزنده و مهربان است. (110)