كسانى كه كافر شدند و مردم را از راه خدا باز داشتند، بخاطر فسادى كه مى‌كردند، عذابى بر عذابشان مى‌افزاييم. (88)

به ياد آور روزى را كه از هر امّتى، گواهى از خودشان بر آنها بر مى‌انگيزيم؛ و تو را گواه بر آنان قرار مى‌دهيم. و اين كتاب را كه بيانگر همه چيز، و مايه هدايت و رحمت و بشارت براى مسلمانان است، بر تو نازل كرديم. (89)

خداوند به عدل و احسان فرمان مى‌دهد و همچنين به بخشش به نزديكان؛ و از فحشا و منكر و ستم، نهى مى‌كند؛ خداوند به شما اندرز مى‌دهد، شايد متذكّر شويد. (90)

و هنگامى كه با خدا عهد بستيد، به عهد او وفا كنيد؛ و سوگندها را بعد از محكم ساختن نشكنيد، در حالى كه خدا را ضامن بر سوگند خود قرار داده‌ايد. به يقين خداوند از آنچه انجام مى‌دهيد، آگاه است. (91)

همانند آن زن سبك مغز نباشيد كه پشمهاى تابيده خود را، پس از استحكام، وا مى‌تابيد! درحالى كه سوگندها و پيمان خود را وسيله خيانت و فساد در ميان خود قرار مى‌دهيد؛ بخاطر اين‌كه گروهى، جمعيّتشان از گروه ديگر بيشتر است و كثرت دشمن را بهانه‌اى براى شكستن بيعت با پيامبر مى‌شمريد). خدا شما را با اين وسيله مى‌آزمايد؛ و به يقين روز قيامت، آنچه را در آن اختلاف داشتيد، براى شما روشن مى‌سازد. (92)

و اگر خدا مى‌خواست، شما را به اجبار امّت واحدى قرار مى‌داد؛ ولى خدا هركس را بخواهد و شايسته باشد گمراه، و هر كس را بخواهد و لايق باشد هدايت مى‌كند. و به يقين شما از آنچه انجام مى‌داديد، بازپرسى خواهيد شد. (93)