و از هر چيزى كه از او خواستيد، به شما داد؛ و اگر نعمتهاى خدا را بشماريد، هرگز نمى‌توانيد آنها را احصا كنيد. انسان، ستمكار و ناسپاس است.» (34)

به ياد آوريد زمانى را كه ابراهيم گفت: «پروردگارا! اين شهر مكه را شهر امنى قرار ده؛ و من و فرزندانم را از پرستش بتها دور نگاه دار. (35)

پروردگارا! آنها [بتها] بسيارى از مردم را گمراه ساختند. هر كس از من پيروى كند از من است؛ و هر كس نافرمانى من كند، تو آمرزنده و مهربانى. (36)

پروردگارا! من بعضى از فرزندانم رادر سرزمين بى‌آب و علفى، در كنار خانه‌اى كه حرم توست، ساكن ساختم تا نماز را برپا دارند؛ تو دلهاى گروهى از مردم را متوجّه آنها ساز؛ و از ثمرات به آنها روزى ده؛ شايد آنان شكر تو را به جاى آورند. (37)

پروردگارا! تو آنچه را كه پنهان كرده و يا آشكار مى‌سازيم، مى‌دانى؛ و چيزى در زمين و آسمان بر خدا پنهان نيست. (38)

ستايش مخصوص خدايى است كه در پيرى، اسماعيل و اسحاق را به من بخشيد؛ به يقين پروردگار من، شنونده و اجابت‌كننده دعاست. (39)

پروردگارا! مرا بر پادارنده نماز قرار ده، و از فرزندانم نيز چنين فرما)، پروردگارا! دعاى مرا بپذير. (40)

پروردگارا! من و پدر و مادرم و همه مؤمنان را، در آن روزى كه حساب برپا مى‌شود، بيامرز!» (41)

اى پيامبر! هرگز گمان مبر كه خدا، از آنچه ستمكاران انجام مى‌دهند، غافل است! نه، بلكه كيفر آنها را براى روزى كه چشمها در آن بخاطر ترس و وحشت از حركت باز مى‌ايستد تأخير مى‌اندازد؛ (42)