پيامبرانشان به آنها گفتند: «درست است كه ما بشرى همانند شما هستيم، ولى خداوند بر هر كس از بندگانش بخواهد و شايسته باشد)، نعمت مى‌بخشد و مقام رسالت عطا مى‌كند)؛ و براى ما ممكن نيست جز به فرمان خدا معجزه‌اى بياوريم؛ و از تهديدهاى شما نمى‌هراسيم؛ مؤمنان بايد تنها بر خدا توكّل كنند! (11)

و چرا بر خدا توكّل نكنيم، با اين‌كه ما را به راههاى سعادت) مان رهبرى كرده است؟! و ما به يقين در برابر آزارهاى شما صبر خواهيم كرد و دست از رسالت خويش بر نمى‌داريم). و توكّل‌كنندگان، بايد فقط بر خدا توكّل كنند.» (12)

ولى كافران به پيامبران خود گفتند: «ما به يقين شما را از سرزمين خود بيرون خواهيم كرد، مگر اين‌كه به آيين ما بازگرديد.» در اين هنگام، پروردگارشان به آنها وحى فرستاد كه: «ما ستمكاران را هلاك مى‌كنيم. (13)

و شما را بعد از آنان در اين سرزمين سكونت خواهيم داد، اين موهبت)، براى كسى است كه از مقام عدالت من بترسد؛ و از تهديدم بيمناك باشد.» (14)

و آنها از خدا تقاضاى فتح و پيروزى بر كفّار كردند؛ و سرانجام هر گردنكش حق ستيزى نوميد و نابود شد. (15)

به دنبال او جهنم خواهد بود؛ و از آب بد بوى متعفّنى نوشانده مى‌شود. (16)

آن را جرعه جرعه سر مى‌كشد؛ و هرگز حاضر نيست به ميل خود آن را بياشامد؛ و مرگ از هر جا به سراغ او مى‌آيد؛ ولى با اين همه نمى‌ميرد؛ و در پى او، عذاب‌شديدى است! (17)

كسانى كه به پروردگارشان كافر شدند، اعمالشان همچون خاكسترى است در برابر وزش تند باد در يك روز طوفانى؛ آنها توانايى ندارند كمترين چيزى از آنچه را انجام داده‌اند، به دست آورند؛ و اين همان گمراهى دور و دراز است. (18)