و به ياد آوريد هنگامى را كه موسى به قومش گفت: «نعمت خدا را نسبت به خود به ياد داشته باشيد، زمانى كه شما را از چنگ فرعونيان رهايى بخشيد؛ همانها كه شما را به بدترين وجهى پيوسته شكنجه مى‌كردند؛ پسرانتان را سر مى‌بريدند، و زنانتان را براى خدمتكارى زنده مى‌گذاشتند؛ و در اين، آزمايش بزرگى از طرف پروردگارتان بود!» (6)

و نيز به ياد آوريد هنگامى را كه پروردگارتان اعلام داشت: «اگر شكرگزارى كنيد، نعمت خود را بر شما افزون خواهم كرد؛ و اگر ناسپاسى كنيد، مجازاتم شديد است!» (7)

و موسى به بنى‌اسرائيل گفت: «اگر شما و همه مردم روى زمين كافر شويد، به خدا زيانى نمى‌رسد؛ چرا كه خداوند، بى‌نياز و شايسته ستايش است.» (8)

آيا خبر كسانى كه‌پيش از شما بودند، به شما نرسيده؟! «قوم نوح» و «عاد» و «ثمود» و كسانى كه پس از ايشان بودند؛ همانها كه جز خداوند از آنان آگاه نيست؛ پيامبرانشان با دلايل روشن به سراغ آنان آمدند، ولى آنها از روى تعجب و استهزا دست بر دهان گرفتند و گفتند: «ما به آنچه شما به آن فرستاده شده‌ايد، كافريم؛ و نسبت به آنچه ما را به سوى آن مى‌خوانيد، در شك و ترديدى آميخته با بدگمانى هستيم.» (9)

پيامبران آنها گفتند: «آيا در خدايى كه آسمانها و زمين را آفريده، شك و ترديدى است؛ او شما را دعوت مى‌كند تا گناهانتان را بيامرزد، و تا موعد مقرّرى شما را باقى گذارد.» آنها گفتند: « (ما اينها را نمى‌فهميم! همين اندازه مى‌دانيم كه شما انسانهايى همانند ما هستيد، كه مى‌خواهيد ما را از آنچه پدرانمان مى‌پرستيدند باز داريد؛ پس اگر راست مى‌گوييد دليل و معجزه روشنى براى ما بياوريد.» (10)