كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند، براى آنها پاكيزه‌ترين زندگى و سرانجام نيك است. (29)

همان گونه كه پيامبران پيشين را مبعوث كرديم، تو را به ميان امّتى فرستاديم كه پيش از آنها امّتهاى ديگرى آمدند و رفتند، تا آنچه را به تو وحى نموده‌ايم بر آنان بخوانى، درحالى كه به خداوندى كه رحمتش عام است، كفر مى‌ورزند؛ بگو: «او پروردگار من است؛ معبودى جز او نيست؛ تنها بر او توكّل كردم؛ و بازگشتم به سوى اوست.» (30)

اگربوسيله قرآن، كوهها به حركت در آيند يا زمين قطعه قطعه شود، يا بوسيله آن با مردگان سخن گفته شود، باز هم كافران، ايمان نخواهند آورد. ولى تمام امور در اختيار خداست. آيا آنها كه ايمان آورده‌اند نمى‌دانند كه اگر خدا بخواهد همه مردم را به اجبار هدايت مى‌كند؟! امّا هدايت اجبارى سودى ندارد.) و پيوسته بلاهاى كوبنده‌اى بر كافران به سبب اعمالشان وارد مى‌شود، و يا به نزديكى خانه آنها فرود مى‌آيد، تا وعده نهايى خدا فرارسد؛ به يقين خداوند از وعده خود تخلّف نمى‌كند. (31)

تنها تو را استهزا نكردند، بلكه پيامبران پيش از تو نيز مورد استهزا قرار گرفتند؛ من به كافران مهلت دادم؛ سپس آنها را مجازات كردم؛ و چه مجازات شديدى بود؟! (32)

آيا كسى كه بر همه سلطه دارد و مراقب همه است و اعمالشان را مى‌بيند، همچون كسى است كه هيچ يك از اين صفات را ندارد)؟! آنان براى خدا همتايانى قراردادند؛ بگو: «آنها را نام ببريد! آيا چيزى رابه او خبر مى‌دهيد كه از وجود آن در روى زمين بى‌خبر است، يا سخنان ظاهرى و بى محتوا مى‌گوييد؟!» او همتايى ندارد؛ ولى در نظر كافران، دروغ و نيرنگشان جلوه داده شده است، و مى‌پندارند واقعيتى دارد و آنها به سبب اعمالشان از راه خدا بازداشته شده‌اند؛ و هركس را خدا گمراه كند، هدايت كننده‌اى براى او وجود نخواهد داشت. (33)

در زندگى دنيا، براى آنها عذابى دردناك است؛ و عذاب آخرت سخت‌تر است؛ و در برابر عذاب خدا، هيچ نگهدارنده‌اى براى آنها نيست. (34)