در آفرينش
آسمانها و زمين، و آمد و شد شب و روز، و كشتيهايى كهدر دريا به نفع مردم در
حركتند، و آبى كه خداوند از آسمان نازل كرده، و با آن، زمين را پس از مردنش حيات
بخشيده، و انواع جنبندگان را در آن گسترده ساخته، و همچنين در وزش بادها و ابرهايى
كه ميان زمين و آسمان قرار گرفتهاند، نشانههايى است از ذات پاك خدا و يگانگى او
براى گروهى كه عقل خود را به كار مىگيرند. (164)
بعضى از
مردم، غير از خداوند همتايانى براى پرستش انتخاب مىكنند؛ و آنها را همچون خدا
دوست دارند. امّا كسانى كه ايمان آوردهاند، محبتشان به خدا، شديدتر است. وكسانى
كه ستم كردند، و معبودى غير خدا برگزيدند، هرگاه عذاب الهى را مشاهده كنند، خواهند
دانست كه تمامِ قدرت، از آنِ خداست؛ و خداوند، سخت كيفر است؛ (165)
در آن هنگام،
پيشوايان گمراهكننده از پيروان خود، بيزارى مىجويند؛ و عذاب الهى را مشاهده
مىكنند؛ و دستشان از همه جا كوتاه مىشود. (166)
در اين هنگام
پيروان مىگويند: «كاش بار ديگر به دنيا برمىگشتيم، تا از آنها [پيشوايان گمراه]
بيزارى جوييم، آن چنانكه آنان امروز ازمابيزارى جستند!» آرى، خداوند اين چنين
اعمال آنها را بهصورتى حسرتآور به آنان نشان مىدهد؛ و از آتش دوزخ، هرگز خارج
نخواهند شد. (167)
اى مردم! از
نعمتهاى حلال و پاكيزهاى كه در زمين است بخوريد؛ و از گامهاى شيطان، پيروى نكنيد؛
زيرا او، دشمن آشكار شماست. (168)
او شما را
فقط به بدى و كار زشت فرمان مىدهد؛ و نيز دستور مىدهد آنچه را كه نمىدانيد، به
خدا نسبت دهيد. (169)