و تو هرگز از آنها در برابر اين دعوت پاداشى نمى‌طلبى؛ آن نيست مگر تذكّرى براى جهانيان. (104)

وچه بسيار نشانه‌اى از خدا درآسمانها و زمين است كه آنها از كنارش مى‌گذرند، در حالى كه از آن روى گردان و غافلند. (105)

و بيشتر آنها به خدا ايمان نمى‌آورند، مگر آنكه ايمان خود را با شرك آلوده مى‌كنند. (106)

آيا از اين ايمن هستيد كه عذاب فراگيرى از سوى خدا به سراغ آنان بيايد، يا قيامت ناگهان فرا رسد، در حالى كه متوجّه نيستند؟! (107)

بگو: «اين راه من است! من و پيروانم، با بصيرت كامل، به سوى خدا دعوت مى‌كنيم. منزّه است خدا! و من از مشركان نيستم.» (108)

و ما نفرستاديم پيش از تو، جز مردانى از اهل آباديها كه به آنها وحى مى‌كرديم. آيا مخالفان دعوت تو، در زمين سير نكردند تا ببينند سرانجام كسانى كه پيش از آنها بودند چگونه شد؟! و سراى آخرت براى پرهيزگاران بهتر است! آيا فكر نمى‌كنيد؟! (109)

پيامبران به دعوت خود، و دشمنان به مخالفت با آنها، همچنان ادامه دادند تا آنگاه كه پيامبران مأيوس شدند، و گروهى گمان كردند كه به آنان دروغ گفته شده‌است؛ در اين هنگام، يارى ما به سراغ آنها آمد؛ آنان را كه خواستيم نجات يافتند؛ و مجازات و عذاب ما از قوم گنهكار بازگردانده نمى‌شود. (110)

به راستى در سرگذشت آنها عبرتى براى صاحبان انديشه بود. اينها داستان دروغين نبود؛ بلكه وحى آسمانى است، و با كتب آسمانى پيشين هماهنگ است؛ و در آن است شرح هر چيزى كه مايه سعادت‌انسان‌است)؛ وهدايت‌و رحمتى‌است براى گروهى كه‌ايمان مى‌آورند. (111)