و به آنها كه در راه خدا كشته و شهيد مى‌شوند، مرده نگوييد! بلكه آنان زنده‌اند، ولى شما نمى‌فهميد. (154)

به يقين همه شما را با امورى همچون ترس، گرسنگى و كاهش در مالها و جانها و ميوه‌ها آزمايش مى‌كنيم؛ و بشارت ده به صابران. (155)

همان كسانى كه هر گاه مصيبتى به ايشان مى‌رسد، مى‌گويند: «ما از آنِ خداييم؛ و به سوى او بازمى‌گرديم.» (156)

آنها كسانى هستند كه الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده؛ و آنانند هدايت‌يافتگان. (157)

«صفا» و «مروه» از شعائر الهى است؛ بنابراين، هركس كه حجِّ خانه خدا و يا عمره انجام دهد، باكى بر او نيست كه برآن دو طواف كند؛ و سعىِ صفا و مروه به جاى آورد. و كسى كه فرمان خدا را در انجام كارهاى نيك اطاعت كند، خداوند نسبت به عمل او قدردان، و از آن آگاه است. (158)

كسانى كه دلايل روشن، و هدايتى را كه نازل كرده‌ايم، پس از آن‌كه آن را در كتاب آسمانى آنها براى مردم بيان نموديم، كتمان كنند، خدا آنها را لعنت مى‌كند؛ و همه لعن‌كنندگان نيز، آنها را لعن مى‌كنند؛ (159)

مگر كسانى كه توبه كردند، و اعمال بد خود را جبران نمودند، و آنچه را كتمان كرده بودند، بيان كردند؛ من توبه آنها را مى‌پذيرم؛ كه من توبه‌پذير و مهربانم. (160)

كسانى كه كافر شدند، و در حال كفر از دنيا رفتند، لعنت خداوند و فرشتگان و همه مردم بر آنها خواهد بود. (161)

و هميشه در آن لعن و دورى از رحمت پروردگار باقى مى‌مانند؛ نه از عذابشان كاسته مى‌شود، و نه مهلتى به آنان داده مى‌شود. (162)

و خداى شما، خداوند يگانه‌اى است، كه غير از او معبودى نيست!. اوست بخشنده و مهربان و داراى رحمت عام و خاصّ). (163)