«اى قوم من! به خاطر اين دعوت، اجر و پاداشى از شما نمى‌طلبم؛ اجر من، تنها بر خداست. و من، كسانى را كه ايمان آورده‌اند، بخاطر شما از خود طرد نمى‌كنم؛ چرا كه آنها پروردگارشان را ملاقات خواهند كرد؛ اگر آنها را از خود برانم، در دادگاه قيامت، خصم من خواهند بود؛ ولى شما را گروهى مى‌بينم كه جهالت به خرج مى‌دهيد. (29)

اى قوم من! چه كسى مرا در برابر مجازات خدا يارى مى‌دهد اگر آنان را طرد كنم؟! آيا متذكر نمى‌شويد؟! (30)

من هرگز به شما نمى‌گويم خزائن الهى نزد من است؛ و غيب هم نمى‌دانم؛ جز آنچه خدا به من بياموزد و نمى‌گويم من فرشته‌ام؛ و نيز نمى‌گويم كسانى كه در نظر شما خوار مى‌آيند، خداوند خيرى به آنها نخواهد داد؛ خدا از آنچه در دل آنهاست آگاهتر است. و اگر آنها را از خود برانم، در اين صورت از ستمكاران خواهم بود.» (31)

گفتند: «اى نوح! با ما جرّ و بحث كردى، و زياد مجادله كردى! بس است! اكنون اگر راست مى‌گويى، آنچه را از عذاب الهى به ما وعده مى‌دهى بياور!» (32)

نوح گفت: «اگر خدا اراده كند، عذابش را خواهد آورد؛ و شما قدرت فرار از آن را نخواهيد داشت! (33)

و هر گاه خدا بخواهد شما را به خاطر گناهانتان گمراه سازد، و من بخواهم شما را اندرز دهم، اندرز من سودى به حالتان نخواهد داشت. او پروردگار شماست؛ و به سوى او بازگشت داده مى‌شويد». (34)

آيا مشركان مى‌گويند: «او [محمد] قرآن را بدروغ به خدا نسبت داده است.»؟! بگو: «اگر من آن رابه دروغ به خدا نسبت داده باشم، گناهش بر عهده من است؛ ولى من از گناهانى كه شما مرتكب مى‌شويد بيزارم.» (35)

به نوح وحى شد كه: «جز آنها كه تاكنون ايمان آورده‌اند، ديگر هيچ كس از قوم تو ايمان نخواهد آورد. پس، از كارهايى كه انجام مى‌دادند، غمگين مباش. (36)

و اكنون در محضر ما و طبق وحى ما، كشتى بساز. و درباره آنها كه ستم كردند با من سخن مگو و شفاعت مكن، كه همه آنها غرق شدنى هستند!» (37)