و گروهى از آنان، به سوى تو مى‌نگرند امّا گويى هيچ نمى‌بينند)! آيا تو مى‌توانى كوران را هدايت كنى، هرچند نبينند؟! (43)

خداوندهيچ به مردم ستم نمى‌كند؛ ولى اين مردمند كه به خويشتن ستم مى‌كنند. (44)

به ياد آور روزى را كه خداوند آنها را جمع خواهد كرد؛ آنچنان كه احساس مى‌كنند گويى جز ساعتى از روز، در دنيا توقّف نكردند؛ به آن مقدار كه يكديگر را ببينند و بشناسند. به يقين آنها كه لقاى خداوند و روز رستاخيز را تكذيب كردند، زيان بردند وهدايت نيافتند. (45)

اگر ما، پاره‌اى از مجازاتهايى را كه به آنها وعده مى‌دهيم، به تو نشان دهيم، و يا پيش از آن كه گرفتار عذاب شوند، تو را از دنيا ببريم، در هر حال، بازگشتشان به سوى ماست؛ و خداوند بر آنچه آنها انجام مى‌دادند گواه است. (46)

براى هر امّتى، پيامبرى است؛ هنگامى كه پيامبرشان به سوى آنان بيايد، بعدالت در ميان آنها داورى مى‌شود؛ و ستمى به آنها نخواهد شد. (47)

و مى‌گويند: «اگر راست مى‌گوييد، اين وعده مجازات كى خواهد بود؟» (48)

بگو: «من حتّى براى خودم، مالك زيان و سودى نيستم، تا چه رسد براى شما؛ مگر آنچه خدا بخواهد. اين مقدار مى‌دانم كه براى هر قومى، اجلى معين است؛ هنگامى كه اجل آنها فرا رسد، و فرمان مجازات يا مرگشان صادر شود، نه ساعتى تأخير مى‌كنند، و نه پيشى مى‌گيرند. (49)

بگو: «به من خبر بدهيد اگر مجازات او، شب هنگام يا در روز به سراغ شما آيد، آيا مى‌توانيد آن را از خود دفع كنيد؟!)» پس مجرمان براى چه چيزى عجله مى‌كنند؟! (50)

آيا پس از آنكه عذاب واقع شد، آنگاه به آن ايمان مى‌آوريد؟! به شما گفته مى‌شود:)، حالا چه سودى دارد)؟! در حالى كه قبلًا براى آن عجله مى‌كرديد! (51)

سپس به كسانى كه ستم كردند گفته مى‌شود: «عذاب ابدى رابچشيد! آيا جز به آنچه انجام مى‌داديد كيفر داده مى‌شويد؟!» (52)

از تو مى‌پرسند: «آيا آن وعده مجازات الهى حقّ است؟» بگو: «آرى، به پروردگارم سوگند، قطعاً حق است؛ و شما نمى‌توانيد از مجازات الهى فرار كنيد.» (53)