كسانى كه اميد و ايمان به لقاى ما و روز رستاخيز ندارند، و تنها به زندگى دنيا راضى شدند و بر آن تكيه كردند، و كسانى كه ازآيات ما غافلند، (7)

آنها جايگاهشان آتش است، به سزاى آنچه كه انجام مى‌دادند. (8)

ولى كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند، پروردگارشان آنها را در پرتو ايمانشان هدايت مى‌كند؛ از زير قصرهاى آنها در باغهاى پر نعمت بهشتى، نهرها جارى است. (9)

گفتار و دعاى آنها در آنجا اين است كه: «خداوندا، منزّهى تو!» و تحيّت آنها در آن جا: سلام؛ و آخرين سخنشان اين است كه: «حمد و سپاس، مخصوصِ خداوندى است كه پروردگار جهانيان است.» (10)

اگر همان گونه كه مردم در به دست آوردنِ «خوبى» ها عجله دارند، خداوند نيز در مجازاتشان شتاب مى‌كرد، بزودى عمرشان به پايان مى‌رسيد و همگى نابود مى‌شدند)؛ ولى كسانى را كه اميد و ايمان به لقاى ما ندارند، در سركشى و طغيانشان رها مى‌كنيم تا سرگردان شوند. (11)

هنگامى كه به انسان زيان و ناراحتى رسد، ما را در هر حال: در حالى كه به پهلو خوابيده، يانشسته، يا ايستاده است، براى حل مشكل خود مى‌خواند؛ امّا هنگامى كه زيان را از او برطرف ساختيم، چنان مى‌رود كه گويى هرگز ما را براى برطرف كردن زيانى كه به او رسيده بود، نخوانده است. اين گونه براى اسرافكاران، اعمالشان زينت داده شده است كه زشتى اين عمل را درك نمى‌كنند). (12)

ما اقوام پيش از شما را، هنگامى كه ظلم كردند، هلاك نموديم؛ در حالى كه پيامبرانشان دلايل روشن براى آنها آوردند، ولى آنها هرگز ايمان نياوردند؛ اين گونه گروه مجرمان را كيفر مى‌دهيم! (13)

سپس شما را پس از ايشان جانشينان آنها در روى زمين قرارداديم؛ تا ببينيم شما چگونه عمل مى‌كنيد. (14)