اى كسانى كه ايمان آوردهايد! نخست با كافرانى كه به شما نزديكترند، پيكار
كنيد؛ و دشمن دورتر، شما را از دشمنان نزديك غافل نسازد. آنها بايد در شما شدّت و
قدرت، احساس كنند؛ و بدانيد خداوند با پرهيزگاران است. (123)
و هنگامىكه سورهاى نازل مىشود، بعضى از آنان به افراد ديگر مىگويند: «اين
سوره، ايمان كدام يك از شما را افزون ساخت؟!» به آنها بگو: امّا كسانى كه ايمان
آوردهاند، بر ايمانشان افزوده است؛ و آنها به فضل و رحمت الهى خوشحالند. (124)
و امّا كسانى كه در دلهايشان بيمارى است، پليدى بر پليديشان افزوده؛ و از دنيا
رفتند در حالى كهكافر بودند. (125)
آيا آنها نمىبينند كه در هر سال، يك يا دو بار آزمايش مهمى مىشوند؟! باز نه
توبه مىكنند، و نه متذكّر مىشوند. (126)
و هنگامى كه سورهاى نازل مىشود، بعضى از آنها [منافقان] به يكديگر نگاه
مىكنند و مىگويند: آيا كسى شما را مىبيند؟ سپس منصرف مىشوند و از حضور پيامبر
بيرون مىروند)؛ خداوند دلهايشان را از حق منصرف ساخته؛ چرا كه آنها، گروهى هستند
كه نمىفهمند و بىدانشند). (127)
به يقين، پيامبرى از ميان شما به سويتان آمد كه رنجهاى شما بر او سخت است؛ و
اصرار بر هدايت شما دارد؛ و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است. (128)
اگر آنها از حق روى بگردانند، نگران مباش! بگو: «خداوند مرا كفايت مىكند؛ هيچ
معبودى جز او نيست؛ بر او توكّل كردم؛ و او پروردگار عرش عظيم است.» (129)